Γουρούνα: Η καλύτερη φίλη του ανθρώπου.
4 Comments Published by the ibt on Thursday, July 28, 2005 at 11:12 PM.
Η Γουρούνα γεννήθηκε το 1983. Τα παιδικά της χρόνια ήταν γλυκά και κυρίως αδύνατα. Στα πέντε της χρόνια απέκτησε έναν αδελφό για τον οποίο καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι (όποτε δεν τον βρίζει)
Στα μαθητικά της χρόνια, αναγκάστηκε πολλές φορές να αλλάξει σχολείο λόγω των μετακινήσεων της οικογένειάς της. Τελικά, το 2001 αποφοίτησε (από το σχολείο που τελείωσα κι εγώ) και όντας μέτρια μαθήτρια κατάφερε να περάσει στη Νοσηλευτική Πάτρας.
“I had good marks in the terms. I had 18.4 and 19 but at the end, I can’t describe the reason why I wasn’t so good at the final exams and my whole mark was 13.9 points.”
Για ένα χρόνο, έμεινε μακριά από το σπίτι και τους γονείς της. Στην Πάτρα, η Γουρούνα σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ζωής. Έμαθε να πλένει (δεν το έκανε όμως ποτέ), να σκουπίζει (ούτε τα χοντρά), να σιδερώνει (no way). Ερωτεύτηκε. Ο έρωτας γι αυτήν ήταν και είναι σαν τα καράβια της Κρήτης. Έρχεται και φεύγει καθημερινά.
Πριν το χρόνο της Πάτρας, πέρασαν από τη ζωή της δύο άνδρες που έμελλε να σημαδέψουν έντονα την τρυφερή και τεράστια καρδιά της. Ο Δημήτρης, ο πρώτος έρωτας και αργότερα, ο Πέτρος, αυτός που τη στιγμάτισε για πάντα. Η σχέση μαζί του μάλιστα, κράτησε ακόμη κι όταν αυτή έπρεπε να φύγει για σπουδές. Σύντομα όμως η απόσταση έφθειρε τον έρωτα κι έτσι συνέβη το μοιραίο.
Στην Πάτρα η Γουρούνα είχε την ευκαιρία να διευρύνει τόσο τον κοινωνικό όσο και τον γκομενικό της κύκλο. Αμφότεροι οι κύκλοι είναι τόσο μεγάλοι που ξεπερνούν την περιφέρεια της Σπεράτζας Βρανά και αν τους ενώσουμε, φτάνουν Λαμία. Ανάμεσα στους ανθρώπους που γνώρισε στην Πάτρα ήταν και ο Παναγιώτης.
Ο Παναγιώτης ήταν ένας κοντός, πολύ αδύνατος τύπος που μπροστά της φαινόταν σαν ακτινογραφία λεκάνης. Ήταν το επόμενο μεγάλο κεφάλαιο της ζωή της. Έζησε μαζί του μια φλογερή σχέση γεμάτη έρωτα, πάθη, συγκρούσεις, και σεξ. Παρόλο που το πανηγύρι δε διήρκησε πολύ, η Γουρούνα ταλαιπωρήθηκε από τη μετέπειτα στάση του Παναγιώτη. ο οποίος την πολιορκούσε έντονα, μη μπορώντας να δεχθεί το χωρισμό τους.
Το καλοκαίρι του 2004 αποφάσισε να κάνει ριζικές αλλαγές στη ζωή της και να ακολουθήσει ένα νέο δρόμο. Έτσι, από το Σεπτέμβριο, άφησε πίσω της την Πάτρα και τη στολή της νοσηλεύτριας για να ντυθεί πάλι στα λευκά, αυτή τη φορά ως ζαχαροπλάστης. Μετά από προτροπή της οικογένειάς της, η Γουρούνα γράφτηκε σε ιδιωτική σχολή για chef και επέστρεψε στο πατρικό της ξεκινώντας μια νέα φοιτητική ζωή γεμάτη φιλοδοξίες, στην Πρωτεύουσα.
Από τότε, η κοινωνική της ζωή εκτινάχθηκε στα ύψη. Με καθημερινές εξόδους, ποτά και τραπεζώματα η Γουρούνα είχε πλέον αποκτήσει μια λαμπερή ζωή, μια εκπληκτική δημοτικότητα και χιλιάδες, εκατομμύρια φίλους από όλο τον κόσμο.
“…I am also able to make friends from all the ages. I can find a subject to discus with persons in any age. Many people say that to approach people is a gift that if it could be cultivated it could be helpful for many persons… Since now I haven’t found a kid that I couldn’t discuss for something”
Ανάμεσα στους φίλους, ξεχώρισαν για φέτος η Κυπρέσσα η οποία στέφθηκε «κολλητή μου» από τη δεύτερη μέρα γνωριμίας, η Τόγκα (από το μυτόγκα) η οποία έχει το σπάνιο χάρισμα να γίνεται αντιπαθής από την πρώτη επαφή και ο Γιάννης, ο αλβανός businessman "από την Ιταλία".
«Τα Χριστούγεννα του 2004 ήρθαμε πολύ κοντά ταξιδεύοντας παρέα στο Λονδίνο. Στη βρετανική Μητρόπολη, η Γουρούνα κέρδισε τις εντυπώσεις με τα σκέρτσα και τα νάζια της. Οι εμφανίσεις της άφησαν εποχή και οι πράξεις της γέμισαν το Χρονογράφημα του Λονδίνου» (Το οποίο θα έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε στο μέλλον.)
Τον Ιανουάριο, η Γουρούνα έδωσε ένα μεγάλο πάρτι για τα 22α γενέθλιά της σε κωλόμπαρο των Δυτικών Προαστείων. Ήταν όλοι εκεί. Η άσπονδη φίλη της, Bridget Jones, ο πιωμένος αδελφός της, η σχολή ζαχαροπλαστικής η οποία δημιούργησε την τούρτα (σε σχήμα πέους), ο αλβανός Πρέσβης, η ρωσίδα Πρόξενος και αντιπρόσωποι των περισσοτέρων βαλκανικών κρατών.
Τις πιο πρόσφατες σελίδες στο Βιβλίο της Αγάπης της, έγραψαν με σειρά εμφάνισης ο Στέφανος και ο Κώστας. «Το Στέφανο είχαμε την ευκαιρία να το γνωρίσουμε από κοντά και να διαπιστώσουμε το IQ σοκοφρέτας που φέρει. Όταν η Γουρούνα έβγαλε ένα κραγιόν από την τσάντα της λέγοντας πως το αγόρασε από το αεροπλάνο, ο Στέφανος τα έχασε και ρώτησε γεμάτος απορία: «Έχει μαγαζιά στο αεροπλάνο;»
«Βεβαίως. Και δοκιμαστήρια.» ψιθύρισε η Χ».
Ο Κώστας ήταν άλλος ένας εισαγόμενος, κατεψυγμένος γκόμενος. Καταγόταν από τη Βόρειο Αφρική και σπούδαζε στην Ελλάδα. Ήταν κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερός της. Αργότερα έγινε γνωστό πως ήταν παντρεμένος και πως είχε και ένα παιδί. Η Γουρούνα έδωσε τα πάντα σε αυτή τη σχέση. Κάνοντας ακόμη και ταξίδια – αστραπή στην περιοχή όπου σπούδαζε ο Κώστας με δικαιολογίες του τύπου «Αχ ξέχασα τους φακούς μου στο νησί!»
Σήμερα, η Γουρούνα κάνει working practice σε μεγάλο ζαχαροπλαστείο της πόλης και κυκλοφορεί ελεύθερη ψάχνοντας το επόμενο θύμα. Αδυνατίζει δε με τέτοιο ρυθμό που σύντομα ίσως χάσει τον τίτλο της.
GFacts:
Η Γουρούνα λατρεύει:
Τους άνδρες.
Το φαγητό.
Να βάφεται σαν κλόουν.
Να ντύνεται σαν ξέκωλλο.
Να βάφεται σαν κλόουν, να ντύνεται σαν ξέκωλλο και στη συνέχεια να φωτογραφίζει με το κινητό της τηλέφωνο τα μάτια και το πρόσωπό της. Πάντα όμως από ύψος δύο μέτρων ώστε να μη φαίνονται τα μάγουλά της.
Το σεξ.
Να ζει σε ένα αχούρι.
Τα λούτρινα κουκλάκια που στολίζουν το αχούρι.
Να κοιμάται 16 ώρες ημερησίως.
Να πίνει καφέ τις υπόλοιπες 8.
Να δίνει το τηλέφωνό της σε αγνώστους.
Να ψωνίζει άχρηστα αντικείμενα.
Να δίνει 300 ευρώ στο κομμωτήριο του Σαμαρά.
Να μιλάει αγγλικά με προφορά.
Να το παίζει γατούλα.
Να κρεμάει από το κινητό της ζωάκια, κουδούνια, φουλάρια.
Τα δύο της σκυλιά – πατσαβούρες με τις οποίες τρώει από το ίδιο μπιφτέκι.
Να κανονίζει blind dates μέσω internet.
Να χτενίζει τα μαλλιά της «Ηφαίστειο».
Να υψώνει το μεσαίο της δάχτυλο κάθε φορά που την πειράζεις
Να στέλνει φιλάκια προς όλες τις κατευθύνσεις.
Να πηγαίνει ξαφνικά για καφέ στο Ναύπλιο.
Το «Χι-χι-χι» εκκωφαντικό της γέλιο.
Να περπατάει χέρι χέρι με τον εκάστοτε γκόμενο και να κάνει όλων των ειδών τις «αγαπούλες».
“My hobbies are music, dancing. drawing, reading, movies, be in nature and diving with a mask and admire the beauty of sea. I like all kind of books but I prefer those that have a deeper meaning. When I read a poem or a culture text, I like to find out in which way do the heroes and the writer thinks. Also, I like to find out the writers feelings by the time he writes My last hobby is to play game with friends mostly diversion and those that need the team’s cooperation.”
Η Γουρούνα μισεί:
Τις ευθύνες.
Το να είναι συνεπής.
Την ώριμη σκέψη.
Το χαρακτηρισμό «γουρούνα».
Το πρωινό ξύπνημα.
Το ξύπνημα γενικώς.
Την τάξη.
Την αμφισβήτηση της ομορφιάς της.
Τη Γιωργία.
Το να αμφιβάλλεις για τις μαγειρικές της γνώσεις.
Τα κουμπιά.
Τις κατσαρίδες.
Τον αδελφό της.
Να μιμείσαι τον τρόπο με τον οποίο αρθώνει το σίγμα.
Είπαν για τη Γουρούνα:
Τη ζηλεύω αφόρητα! Την πειράζουν όλοι στο δρόμο. Άσε που πάντα καταφέρνει να βγαίνει αδύνατη στις φωτογραφίες.
Χ, συγγενής
Είναι η καλύτερή μου φίλη. Είναι πάντα πρόθυμη για μια μεταμεσονύκτια βόλτα στο Ναύπλιο.
Bridge, φίλη
Πάντα θαύμαζα τη φυσικότητα με την οποία απαντάει στο τηλέφωνο την ώρα που κάνει sex.
Πώς ζει εκεί μεσα;!
Γ, αδελφός
Δε μου έχουν ξύσει ποτέ καλύτερα τη μύτη.
Άννα, συμφοιτήτρια.
Είναι καλό μανάρι με φοβερούς βύζους.
Αλέξης, πρώην γκόμενος.
Ήταν η μόνη που δε με είπε «πουτάνα» όταν της αποκάλυψα ότι έκανα sex με 9 άνδρες ταυτοχρόνως. Αντιθέτως με συνεχάρη και έπεσε κλαίγοντας στην αγκαλιά μου. Λευτεριά στην Κύπρο.
Κυπρέσσα, φίλη
Η μόνη λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει αυτή και τη ζωή της είναι “mess”.
Η συντακτική ομάδα του Gourouna’s THS. (The iBlog team)
Λατρεύουμε να τα την κράζουμε, είναι η ψυχή της παρέας!
Γιωργία, γνωστή
Είναι η επόμενη no-reason-why star της πόλης! She’s just fabulous!
WD, fan
Και η Γουρούνα είπε για τον εαυτό της:
“By my opinion everyone in this world has a reason to be born, so that’s why I believe that’s my path in life guides to psychology.”
(Από το βιογραφικό της, όπως και όλα τα παραπάνω αποσπάσματα στα αγγλικά)
Το φετινό καλοκαίρι ασχολούμαι κυρίως με δύο πράγματα: Με τη δουλειά και τον ύπνο. Ο ύπνος, όπως όλοι γνωρίζετε, είναι μια συγκλονιστική εμπειρία η οποία δε μπορεί να περιγραφεί με λέξεις κι έτσι θα περιοριστώ στα της δουλειάς.
Είμαι ο Π και δουλεύω στο ΙΚΑ. Δεν είμαι καλά. Δουλεύω τέσσερις ώρες την ημέρα, περνώ άλλες δύο στα λεωφορεία και πληρώνομαι ένα γελοίο ποσό. Ξυπνάω στις 5:30 το χάραμα και μοιράζω τα γάλατα μέχρι τη στάση.
Λέω καλημέρα σε όλους αυτούς που η ζωή τους τα ‘φερε ανάποδα και είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν χαράματα, στις γιαγιάδες που πάνε να πιάσουν σειρά στο ΙΚΑ πριν από μένα και στους τυχερούς που εκείνη την ώρα πάνε για ύπνο.
Ακούω τα πιο κουλά μαργαριτάρια από τους ασφαλισμένους και διασκεδάζω κρυφά την πλήξη μου σημειώνοντάς τα σε χαρτάκια:
Στο ΙΚΑ έχουμε τις πιο ξεχωριστές ειδικότητες:
«Ο ριλάξ είναι πάνω;» (Ω.Ρ.Λ)
«Πνευμονιολόγο έχει σήμερα;» (Πνευμονολόγο)
«Πήγα στην αντερολόγο και δεν είναι μέσα» (Γαστρεντερολόγο)
«Κόψε μου ένα για τον πνευμολόγο» (Πνευμονολόγο)
«Θέλω να πάω σε αστερολόγο για να μου γράψει φάρμακα» (Γαστρεντερολόγο)
«Ο οφθαλμολόγος/οφθαλμογιατρός σε ποιον όροφο είναι:» (Οφθαλμίατρος)
Στο ΙΚΑ ακούμε τις πιο έξυπνες ερωτήσεις:
«Εκεί που σου παίρνουν αίμα που είναι;»
«Τι είναι η καλλιέργεια κοπράνων;»
«Παιδί σου είναι ο μικρός;» (Ερώτηση ασφαλισμένου προς τη διπλανή μου, δείχνοντας εμένα)
«Αγόρι δεν είσαι;» (Ερώτηση συνταξιούχου που ζήτησε νευρολόγο, προς εμένα)
«Πως γίνεται η ανάλυση ούρων;» (Ερώτηση από αλλοδαπό. Άντε να εξηγήσεις...)
-Καλημέρα σας, θα ήθελα ένα ραντεβού με Ω.Ρ.Λ.
-Το όνομά σας;
-Κωφίδου Άννα
-Θέλω ραντεβού με το Μάμο.
-Δυστυχώς δε βρίσκω κάποιο γιατρό με το όνομα αυτό.
-Καλά και ποιος ξεγεννάει εδώ;
(μάμος = το αρσενικό της μαμής)
-Θέλω ένα ραντεβού για νευρολόγο.
-Στο δικό σας όνομα θα το κλείσουμε;
-Ναι.
-Χριστ. Ιωάννης;
-Όχι, αυτός έχει πεθάνει.
-(Πενηντάχρονος:)Ένα ραντεβού για παιδίατρο, για το χέρι.
-Μήπως εννοείτε ορθοπεδικό;
-Α γεια σου!
Μεταφράζω την ιατρική ορολογία σε Αλβανικά, Ρώσικα Ρουμάνικα, Ινδικά, Αιγυπτιακά και σε 12 ακόμα γλώσσες, αφού η πλειοψηφία των ασφαλισμένων αντιμετωπίζει δυσκολία με την ελληνική γλώσσα.
Σκοτώνω μύγες στις απογευματινές βάρδιες κατά τις οποίες είμαι αναγκασμένος να φεύγω μετά τις καθαρίστριες και τους security.
Απολαμβάνω τη σάουνα του ΙΚΑ αφού τα απογεύματα το σύστημα κλιματισμού κλείνει μιάμιση ώρα πριν σχολάσω.
Κοινώς, τα κάνω όλα και συμφέρω.
Και καταλήγω στο ότι μάλλον δεν άξιζε να θυσιάσω ένα από τα τελευταία μου ξέγνοιαστα καλοκαίρια για τέσσερις ώρες δουλειάς στου διαόλου τη μάνα και για μια αμοιβή ίση με το χαρτζιλίκι που έπαιρνα ως τώρα.
Τρομάζω βλέποντας πως υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν για βιοποριστικούς λόγους οκτώ ώρες την ημέρα, για ένα βασικό μισθό, με δύο μέρες καλοκαιρινή άδεια. Και σκέφτομαι ότι τα καλοκαίρια που διαρκούσαν τρεις μήνες δε θα ξαναέρθουν ποτέ.
Λυπάμαι.
Μόλις (!) είδα το νέο feature του blogger για εύκολη δημοσίευση φωτογραφιών! Το iBlog μετά την πρώτη επανάσταση (της έγχρωμης σελίδας) φέρνει τώρα κοντά σας τη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.
Δεν άντεξα πολύ και έριξα τα μούτρα μου κατεβαίνοντας πάλι στη reception. «Δεξιά μου είπατε;» ρώτησα την κοπέλα δήθεν αφηρημένος. Ξαναπήρα ακριβώς τις ίδιες οδηγίες και ξανανέβηκα προβληματισμένος. Στάθηκα λίγο στην πόρτα προσπαθώντας να καταλάβω μέχρι που άκουσα τη φωνή μίας γυναίκας που μάλλον είχε ενημερωθεί για τη βλακεία μου και βγήκε να με φωνάξει. «Ο κύριος Π…; Ακολουθήστε με παρακαλώ.»
Το γραφείο ήταν μία τρύπα στον τοίχο που χωρούσε δύο στριμωγμένα γραφεία και δύο κυρίες αντίστοιχα. Με έβαλαν να καθίσω στον υπολογιστή και αυτές, πάνω από το κεφάλι μου, μου έκαναν ερωτήσεις στις οποίες είχα απαντήσει στο πρώτο interview και γραπτώς αλλά και προφορικώς. Στη συνέχεια μου είπαν να γράψω μια φράση στο word για να ελέγξουν την ταχύτητα πληκτρολόγησης (ξανά). Τέλος, μου έκαναν την καρδιά περιβόλι ανακοινώνοντας μου ότι δε θα δουλέψω στο τηλεφωνικό κέντρο αλλά σε κάποιο υποκατάστημα το οποίο θα μάθαινα προσεχώς. Προς το παρόν έπρεπε να περιμένω άλλο ένα τηλεφώνημα που θα με ενημέρωνε για την πρώτη μέρα της εκπαίδευσης.
Η Τρίτη 28/6 ανακηρύχθηκε ημέρα πένθους διότι βγήκαν οι βαθμολογίες των Πανελληνίων. Δε θα επεκταθώ.
Η Πέμπτη με βρήκε πάλι στην εταιρία για την εκπαίδευση. Έφτασα ακριβώς στην ώρα μου. Κάθε φορά που καταφέρνω να φτάνω κάπου ακριβώς στην προγραμματισμένη ώρα νιώθω μια απίστευτη ικανοποίηση. Με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά προχώρησα μέχρι τα ασανσέρ. Για κακή μου τύχη όμως, την ώρα που έμπαινα σε ένα, έκλεισε η πόρτα και με έπιασε κάνοντας ένα τεράστιο μαύρο λεκέ στην κίτρινη μπλούζα μου. Χαμογέλασα βρίζοντας από μέσα μου και κοίταξα την κοπέλα που είχε ήδη μπει. Με κοίταξε κι αυτή με σοβαρό όμως ύφος. Βγήκα στον Πέμπτο, εκεί δηλαδή που είχε γίνει και το ομαδικό interview. Τα πάντα θα επαναλαμβανόντουσαν με μαθηματική ακρίβεια: Η reception, το βλέμμα μου στα πλακάκια, το σαλόνι, οι συνυποψήφιοι που πλέον ήταν ‘συνάδελφοι’, οι διάδρομοι, οι αίθουσες «διδασκαλίας»…
Αφού καθίσαμε όλοι στα ίδια θρανία, ήρθε μια γυναίκα ακαθορίστου ηλικίας. Σαν αυτές που τα μάτια τους λένε 30 και τα μαλλιά τους 60, τα πόδια τους 20 και τα ρούχα τους 70. Φορούσε γυαλιά και με ένα χαμόγελο always on top προσπαθούσε να μας κάνει να αισθανθούμε άνετα. Από τους μαθητευόμενους, ελάχιστοι ήταν αυτοί που έπαιρναν το θάρρος να μιλήσουν, να ρωτήσουν, να συμμετάσχουν. Σύντομα αναθεώρησα τα περί της ευφυΐας της όταν δηλαδή άρχισε να κάνει χιούμορ.
Θυμάμαι το πιο μεγάλο «πλήγμα» που δέχτηκε το χιούμορ. Κι αυτό επειδή το σημείωσα κρυφά στα χαρτιά μου για να το μεταφέρω εδώ:
Όταν σε κάποια στιγμή έτριξε μια καρέκλα, αυτή νόμισε πως ήταν ήχος από κινητό και είπε: «Τίνος ήταν αυτό;» Κανείς δεν απάντησε. «Μου φάνηκε πως άκουσα μήνυμα», συμπλήρωσε. (Σιωπή.) «Τι γίνεται δηλαδή, ακούω φωνές εγώ; Σαν τη Βίσση;»
Μεγαλύτερο σοκ ακολούθησε με την ανακοίνωση των υποκαταστημάτων που θα έπρεπε να παρουσιαστούμε το επόμενο πρωί στις 6:45. «Εσείς» είπε κοιτώντας με, «Στα Καμίνια.» Στραβοκατάπια και σημείωσα τη διεύθυνση. H ειρωνεία ήταν ότι από τα υποκαταστήματα που μου είχαν αναφέρει στο δεύτερο interview μου είχε μείνει αυτό ως το πιο «στουδιαολουτημάνα».
Χαράματα Παρασκευής με βρήκαν στα Καμίνια. Η πρώτη μέρα δουλειάς δεν είχε κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Οι υπόλοιποι ήταν τόσο απασχολημένοι που κανείς δεν ασχολήθηκε με την εκπαίδευσή μου.
Την επομένη στις 10:30 έφτασα στο κτήριο του ΟΝΑ, στην Ομόνοια για μια άλλη εκπαίδευση: Αυτή των εθελοντών της Αθήνας.
Στην αίθουσα συσκέψεων βρίσκονταν ήδη άλλοι τρεις εθελοντές. Ένας χοντρός γιος της μάνας με γυαλιά, καρό πουκάμισο και ένα μεγάλο, φιλόδοξο όνειρο να γίνει δήμαρχος, μία αιγύπτια αδελφή που φρόντιζε να ακούγεται συνεχώς η λεπτή φωνή της μέσα από άστοχα σχόλια και μια γυναίκα, σχετικά νέα, η οποία έκλεψε την παράσταση. Σύντομα ήρθαν κι άλλοι, ανάξιοι σχολιασμού.
Ο υπεύθυνος δεν είχε έρθει ακόμα. Το κινητό της χτυπούσε διαρκώς. Κάθε χτύπημα και διαφορετικό ringtone, κάθε απάντηση και σε διαφορετική γλώσσα. Όταν πήρε το φάκελο με το ενημερωτικό υλικό στα χέρια της τον άνοιξε και άρχιζε να διαβάζει, όπως ακριβώς έκαναν και οι υπόλοιποι. Μόνο που εκείνη κατάφερνε να σπάει τη σιωπή με δυνατά επιφωνήματα και σχόλια για τις οδηγίες. «Εεεε…», «Ε αυτό μάλιστα!». «Βεβαίως… χαχαχα» Σε κάθε τέτοια αναλαμπή οι υπόλοιποι σήκωναν διακριτικά το βλέμμα τους και την κοιτούσαν με απορία.
Ούτε η παρουσία του υπευθύνου δεν την έκανε να κλείσει το κινητό της. Έτσι, κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης κάναμε συχνά διαλείμματα με το “Clocks”, την “Αυλή του Παραδείσου”, το “Galvanize” σε μορφή MIDI.
«Αυτές είναι οι καινούριες σας στολές» είπε προς το τέλος ο υπεύθυνος. «Φέτος βέβαια, δεν έχουμε παντελόνι.» Και τότε εκείνη με βλέμμα αθώο και ανασηκωμένα φρύδια ρώτησε:
-Και τι θα φοράμε από κάτω;
-Τίποτα. Για να προσελκύσουμε περισσότερο κόσμο, απάντησε με σοβαροφανές ύφος ο υπεύθυνος ενώ οι υπόλοιποι χαμογέλασαν. Εκτός από αυτήν. Η οποία άνοιξε διάπλατα το στόμα της και γούρλωσε τα μάτια. «Δηλαδή;»
Το επόμενο χτύπημα ήρθε αργότερα, όταν ο υπεύθυνος ανέφερε ότι θα μας δοθεί λίστα με τις δημόσιες τουαλέτες προς εξυπηρέτηση των τουριστών. Και τότε, εκείνο το ύφος απορίας επανήλθε στο πρόσωπο της και σήκωσε διστακτικά το χέρι της.
–Παρακαλώ.
-Καλά οι τουρίστες, εμείς όμως τουαλέτα που θα πηγαίνουμε;
-Στις ίδιες.
-Τι, μαζί τους;!
Το ίδιο βράδυ, ανεβαίνοντας στην Πεντέλη για τα γενέθλια της Τίνας, η ταξιτζού σταμάτησε για να πάρει διπλοκούρσα. Στο μπροστινό κάθισμα κάθισε ένας τύπος γύρω στα 17. Ο «Σφαίρα» διάχυτος στο ταξί και τα σχόλια της ψιλολεσβίας ταξιτζούς έδιναν και έπαιρναν. Σε κάποια στιγμή και ενώ πλησιάζαμε, είπε:
-Καλά παιδιά αν ερχόμουν πιο αργά εδώ πέρα θα φοβόμουν μη με φάνε οι λύκοι.
-Λύκους δεν έχουμε, απάντησε με σοβαρό ύφος ο μπροστινός. Αλεπούδες μπορεί να συναντήσετε.
-Σοβαρά; Κατεβαίνουν μέχρι εδώ;
-Ναι κι αν πάτε ακόμη πιο ψηλά θα δείτε γεράκια και αετούς!
-Αετούς; Στην Πεντέλη; Απόρησε η ταξιτζού.
-Ναι εγώ που κάνω αναρρίχηση ψηλά έχω δει.
Στα γενέθλια πέρασα καλά. Αν και κατάφερα να αγχωθώ πάλι για το τι θα κάνω από το Σεπτέμβριο με τις συνεντεύξεις επαγγελματικού προσανατολισμού που έπαιρνα από κάθε παρευρισκόμενο.
Τη Δευτέρα σηκώθηκα 5:30 με σκοπό να πάω στη δουλειά χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής μεταφοράς και να χρονομετρήσω τη διαδρομή. Στις 6:00 ακριβώς ξεκίνησα από το σπίτι. Περπάτησα μέχρι το σταθμό του τρένου και διαπίστωσα πως οι άνθρωποι που ξεκινούν τη μέρα τους τόσο νωρίς είναι δυστυχισμένοι και αυτό φαίνεται στα πρόσωπά τους. Όπως και στο δικό μου, φαντάζομαι.
Κατέβηκα στον Πειραιά και πήγα στη στάση των λεωφορείων για να κάνω “transit” για Καμίνια. Η ώρα περνούσε. Πουθενά λεωφορείο.. Μέσα στην απελπισία μπήκα βιαστικά σε ένα που φαντάστηκα ότι θα μπορούσε να με πάει σχετικά κοντά στη δουλειά. Όσο προχωρούσαμε όμως το έβλεπα να πηγαίνει σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση. Παρ’όλα αυτά και για ένα άγνωστο λόγο εγώ επέμενα να παραμένω στη θέση μου και να ελπίζω πως «κάπου εδώ θα στρίψει» και θα εμφανιστώ δια μαγείας στα μαγευτικά Καμίνια.
Έπρεπε να φτάσω στο τέρμα για να αναγκαστώ να κατέβω. Βρισκόμουν στο «Μεταξά» (το νοσοκομείο, όχι το ποτό) και είχα δέκα λεπτά στη διάθεσή μου για να φτάσω στη δουλειά. Πήρα το πρώτο ταξί που ξεφόρτωνε γριές για το νοσοκομείο και έφτασα εγκαίρως ενώ το χρονόμετρο έδειχνε 57:12:00.
Η ιστορία επαναλαμβανόταν όλη την εβδομάδα με αποτέλεσμα να φάω προκαταβολικά το μισό μισθό μου στα ταξί και να μου βγει και το όνομα του «μια ζωή αργοπορημένου».
(Στη δουλειά συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν τόσα κουλά που σύντομα θα αφιερώσω ολόκληρα posts στις επαγγελματικές μου περιπέτειες.)
