Τελικά η X δε με έκραξε πολύ για το μαλλί. Η αλήθεια είναι πως υπερέβαλλα λίγο κι εγώ. Η Γ, αντιθέτως, το βρήκε καταπληκτικό. Όλα αυτά στο σταθμό του τραίνου, όπου συναντηθήκαμε και με τον ξάδελφο για να πάμε για φαγητό. Η Χ, είχε ντυθεί golden fabulous με το Carrie necklace πρώτη μούρη. Στο τραίνο δεν αποφύγαμε τις συζητήσεις περί πανελληνίων, οι οποίες έκαναν τη Χ να τραβάει τα βυζιά της.
Κατεβήκαμε στο Θησείο και πήραμε τον πεζόδρομο προς το Γκάζι. Εκεί, η Χ αποκάλυψε στους υπολοίπους την ύπαρξη αυτού του φτωχού blog, προειδοποιώντας ότι κάθε κίνηση και κουβέντα τους καταγράφεται από μένα και δημοσιεύεται online. Ευτυχώς αυτοί δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον.
Κατεβαίνοντας την Περσεφόνης, ακούμε μια φωνή. Γυρίζουμε και βλέπουμε έναν τελείως παρδαλό φίλο του ξαδέλφου να έχει βγει για ψωνιστήρι στο Γκάζι. Η δικαίωση για το θάψιμο που του είχαμε ρίξει παλιότερα έλαμψε στα πρόσωπά όλων μας! Καθίσαμε στο mamaca’s, σε ένα τραπέζι τέρμα θεού μεν, αλλά στην ιδανική θέση της κριτικής επιτροπής της περατζάδας.
Διάλογος μεταξύ Χ και Γ:
Χ: Φαντάζεσαι να σε πιάσει κόψιμο με αυτά που έφαγες;
Γ: Σσσσ.. δίπλα τρώνε!
Χ: Ε και; Χέστηκα!
Γ: ΟΚ, τώρα το έφτιαξες…
Το φαγητό ήταν συνηθισμένο, έως αδιάφορο και το service πιο αργό και απ’ το θάνατο. Σηκωθήκαμε μουδιασμένοι και είπαμε να πάμε μια βόλτα αφού κανείς δεν ήθελε να γυρίσει. Τελικά η Γ. έδωσε την ιδέα να πάμε για ποτό στο Banana Moon. Στο ένα daiquiri εγώ είχα αρχίσει να χορεύω με τη Γ ενώ η Χ μας κοιτούσε με αηδία. Η μουσική ήταν χάλια και ο κόσμος 30+ αλλά δεν πτοούμασταν. Τσουγκρίζοντας ευχήθηκα να τελειώσουν σύντομα οι εξετάσεις. Όλοι ξίνισαν που τους το θύμισα. Φύγαμε όταν πλέον η Γ, έδειξε να κρατάει με δυσκολία χωριστά τις πάνω από τις κάτω βλεφαρίδες της.
Ξεράθηκα στις 3:00. και ξύπνησα στις 14:00, πάλι με βροχή. Κοίταξα τα mail μου και κανόνισα blind date με τη WD στο σταθμό του Θησείου. «Θα κυκλοφορώ με μια τσάντα I heart NY» μου λέει. Στις 17:50 φτάνω και θρονιάζομαι σε ένα πεζούλι. Και ομολογώ ότι διασκέδαζα όσο περίμενα με σκέψεις του τύπου «Φαντάζεσαι να είναι αυτή;» ή «Μακάρι να μην είναι αυτή..».
Τελικά η WD έφτασε με 5’ καθυστέρηση και ήταν αυτό που ευχόμουν. Κανονική. Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε την Απ. Παύλου και ήταν σαν να μην το κάνουμε για πρώτη φορά. Σε κάποια στιγμή κι ενώ είχαμε φτάσει σχεδόν στο Ηρώδειο, μου λέει: Ξέρεις που είναι αυτό το μαγαζί που μας είπε ο D ότι θα κάθεται; Όχι, της λέω. Φαντάζομαι ότι ξέρεις εσύ.
Κατεβήκαμε στο Θησείο και πήραμε τον πεζόδρομο προς το Γκάζι. Εκεί, η Χ αποκάλυψε στους υπολοίπους την ύπαρξη αυτού του φτωχού blog, προειδοποιώντας ότι κάθε κίνηση και κουβέντα τους καταγράφεται από μένα και δημοσιεύεται online. Ευτυχώς αυτοί δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον.
Κατεβαίνοντας την Περσεφόνης, ακούμε μια φωνή. Γυρίζουμε και βλέπουμε έναν τελείως παρδαλό φίλο του ξαδέλφου να έχει βγει για ψωνιστήρι στο Γκάζι. Η δικαίωση για το θάψιμο που του είχαμε ρίξει παλιότερα έλαμψε στα πρόσωπά όλων μας! Καθίσαμε στο mamaca’s, σε ένα τραπέζι τέρμα θεού μεν, αλλά στην ιδανική θέση της κριτικής επιτροπής της περατζάδας.
Διάλογος μεταξύ Χ και Γ:
Χ: Φαντάζεσαι να σε πιάσει κόψιμο με αυτά που έφαγες;
Γ: Σσσσ.. δίπλα τρώνε!
Χ: Ε και; Χέστηκα!
Γ: ΟΚ, τώρα το έφτιαξες…
Το φαγητό ήταν συνηθισμένο, έως αδιάφορο και το service πιο αργό και απ’ το θάνατο. Σηκωθήκαμε μουδιασμένοι και είπαμε να πάμε μια βόλτα αφού κανείς δεν ήθελε να γυρίσει. Τελικά η Γ. έδωσε την ιδέα να πάμε για ποτό στο Banana Moon. Στο ένα daiquiri εγώ είχα αρχίσει να χορεύω με τη Γ ενώ η Χ μας κοιτούσε με αηδία. Η μουσική ήταν χάλια και ο κόσμος 30+ αλλά δεν πτοούμασταν. Τσουγκρίζοντας ευχήθηκα να τελειώσουν σύντομα οι εξετάσεις. Όλοι ξίνισαν που τους το θύμισα. Φύγαμε όταν πλέον η Γ, έδειξε να κρατάει με δυσκολία χωριστά τις πάνω από τις κάτω βλεφαρίδες της.
Ξεράθηκα στις 3:00. και ξύπνησα στις 14:00, πάλι με βροχή. Κοίταξα τα mail μου και κανόνισα blind date με τη WD στο σταθμό του Θησείου. «Θα κυκλοφορώ με μια τσάντα I heart NY» μου λέει. Στις 17:50 φτάνω και θρονιάζομαι σε ένα πεζούλι. Και ομολογώ ότι διασκέδαζα όσο περίμενα με σκέψεις του τύπου «Φαντάζεσαι να είναι αυτή;» ή «Μακάρι να μην είναι αυτή..».
Τελικά η WD έφτασε με 5’ καθυστέρηση και ήταν αυτό που ευχόμουν. Κανονική. Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε την Απ. Παύλου και ήταν σαν να μην το κάνουμε για πρώτη φορά. Σε κάποια στιγμή κι ενώ είχαμε φτάσει σχεδόν στο Ηρώδειο, μου λέει: Ξέρεις που είναι αυτό το μαγαζί που μας είπε ο D ότι θα κάθεται; Όχι, της λέω. Φαντάζομαι ότι ξέρεις εσύ.
Ενός κακού μύρια έπονται. Και η χθεσινή νύχτα τουλάχιστον «κακή» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Ξεκινήσαμε από τις 18:00 για καφέ με τη Χ. Μετά ήρθε και η Γ. και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τα χειρότερα πιθανά σενάρια της εξέλιξης της ζωής μας. Ενδεικτικά αναφέρω τη σκέψη της Γ. για το μελλοντικό βίο της: (Crossfade) Ένα απόγευμα Κυριακής, μετά από 10 χρόνια, θα μας καλέσει σπίτι της. Ο άντρας της θα λείπει στο γήπεδο και το παιδί της θα διαβάζει «Εμείς κι ο Κόσμος». Η οικοδέσποινα λοιπόν, με ρόμπα και παντόφλα, κάτω από μια λάμπα πυρακτώσεως στην κατάλευκη κουζίνα της θα σιδερώνει επίσης κατάλευκα σώβρακα και το τρανζίστορ πάνω στη σιδερώστρα θα παίζει λαϊκά σε πρίμο τόνο. Εμάς θα μας έχει βγάλει καφέ και κουλουράκια… Δε συνεχίζω.
Κι επειδή η μουσική των Starbucks διευκόλυνε την αυτοκαταστροφή μας, σηκωθήκαμε να πάμε μια βόλτα στην Ακρόπολη, όχι για να πέσουμε αλλά μήπως και ξεχαστούμε. Θες ο καιρός, θες οι μουσικοί του δρόμου, θες η Έκθεση Βιβλίου (τίγκα στη λάμπα φθορισμού) στην Αρεοπαγίτου, τελικά γίναμε χειρότερα. Στην Πλάκα, μου την έπεσαν κάτι μαστουρωμένοι γαύροι γιατί φορούσα πράσινη μπλούζα. Στο τσακ τα γλίτωσα τα χαστούκια.
Γύρισα σπίτι και αντί να διαβάσω, έπεσα με τα μούτρα στο internet για να βρω παρηγοριά. Ερημιά και στο MSN. Ούτε να γράψω είχα διάθεση ούτε να διαβάσω. Τελικά, βρήκα 2-3 άτομα online και ξεχάστηκα.
Σήμερα το πρωί ξυπνάω με τον πιο ευχάριστο τρόπο. (Βροντές) Και μετά το μυαλό μου πλημμυρίζει από αισιόδοξες σκέψεις: Είναι Σάββατο, πιο πρωί δε γίνεται, είναι Μάιος και έξω βρέχει, μα τι μαλάκας είμαι που δεν άνοιξα βιβλίο. Στον καθρέφτη αντικρίζω τα δύο νέα σπυριά που από σήμερα στολίζουν το πρόσωπό μου. Το πρώτο τραγούδι που έπαιξε τυχαία μόλις άνοιξα το iPod ήταν το “Dead Things” του Phillip Glass κάνοντας με να σκέφτομαι τη Virginia Woolfe να σκυλοπνίγεται ενώ τσαλαπατούσα στα νερά. Κρίμα που δε βρήκα και καμία πιο βαθιά λακκούβα.
Η αποτυχία μου στα Μαθηματικά ήταν τόσο σίγουρη που δεν κάθισα καν να πολυκοιτάξω τα θέματα. Η Γ. μου έδινε της λύσεις του «σωστό-λάθος» με νοήματα. Μέχρι να έρθει η ώρα δυνατής αποχώρησης βρήκα ευκαιρία να κοιμηθώ. Κάτι ήταν κι αυτό. Ομολογώ πως ντράπηκα όταν παρέδωσα το σχεδόν λευκό τετράδιό απαντήσεων.
Βγαίνοντας κατάλαβα πως δεν έφταιγε ούτε η σιδερώστρα της Γ, ούτε το μικροαστικό διαμέρισμα της Χ, αλλά τα Μαθηματικά, με τα οποία ξεμπέρδεψα και πήγαν στο διάολο. Τουλάχιστον τώρα το ψυχοπλάκωμα έγινε νεύρα.
P.S. Μόλις κουρέυτηκα και έγινα κώλος! Ποιος την ακούει τη Χ...
Ξεκινήσαμε από τις 18:00 για καφέ με τη Χ. Μετά ήρθε και η Γ. και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τα χειρότερα πιθανά σενάρια της εξέλιξης της ζωής μας. Ενδεικτικά αναφέρω τη σκέψη της Γ. για το μελλοντικό βίο της: (Crossfade) Ένα απόγευμα Κυριακής, μετά από 10 χρόνια, θα μας καλέσει σπίτι της. Ο άντρας της θα λείπει στο γήπεδο και το παιδί της θα διαβάζει «Εμείς κι ο Κόσμος». Η οικοδέσποινα λοιπόν, με ρόμπα και παντόφλα, κάτω από μια λάμπα πυρακτώσεως στην κατάλευκη κουζίνα της θα σιδερώνει επίσης κατάλευκα σώβρακα και το τρανζίστορ πάνω στη σιδερώστρα θα παίζει λαϊκά σε πρίμο τόνο. Εμάς θα μας έχει βγάλει καφέ και κουλουράκια… Δε συνεχίζω.
Κι επειδή η μουσική των Starbucks διευκόλυνε την αυτοκαταστροφή μας, σηκωθήκαμε να πάμε μια βόλτα στην Ακρόπολη, όχι για να πέσουμε αλλά μήπως και ξεχαστούμε. Θες ο καιρός, θες οι μουσικοί του δρόμου, θες η Έκθεση Βιβλίου (τίγκα στη λάμπα φθορισμού) στην Αρεοπαγίτου, τελικά γίναμε χειρότερα. Στην Πλάκα, μου την έπεσαν κάτι μαστουρωμένοι γαύροι γιατί φορούσα πράσινη μπλούζα. Στο τσακ τα γλίτωσα τα χαστούκια.
Γύρισα σπίτι και αντί να διαβάσω, έπεσα με τα μούτρα στο internet για να βρω παρηγοριά. Ερημιά και στο MSN. Ούτε να γράψω είχα διάθεση ούτε να διαβάσω. Τελικά, βρήκα 2-3 άτομα online και ξεχάστηκα.
Σήμερα το πρωί ξυπνάω με τον πιο ευχάριστο τρόπο. (Βροντές) Και μετά το μυαλό μου πλημμυρίζει από αισιόδοξες σκέψεις: Είναι Σάββατο, πιο πρωί δε γίνεται, είναι Μάιος και έξω βρέχει, μα τι μαλάκας είμαι που δεν άνοιξα βιβλίο. Στον καθρέφτη αντικρίζω τα δύο νέα σπυριά που από σήμερα στολίζουν το πρόσωπό μου. Το πρώτο τραγούδι που έπαιξε τυχαία μόλις άνοιξα το iPod ήταν το “Dead Things” του Phillip Glass κάνοντας με να σκέφτομαι τη Virginia Woolfe να σκυλοπνίγεται ενώ τσαλαπατούσα στα νερά. Κρίμα που δε βρήκα και καμία πιο βαθιά λακκούβα.
Η αποτυχία μου στα Μαθηματικά ήταν τόσο σίγουρη που δεν κάθισα καν να πολυκοιτάξω τα θέματα. Η Γ. μου έδινε της λύσεις του «σωστό-λάθος» με νοήματα. Μέχρι να έρθει η ώρα δυνατής αποχώρησης βρήκα ευκαιρία να κοιμηθώ. Κάτι ήταν κι αυτό. Ομολογώ πως ντράπηκα όταν παρέδωσα το σχεδόν λευκό τετράδιό απαντήσεων.
Βγαίνοντας κατάλαβα πως δεν έφταιγε ούτε η σιδερώστρα της Γ, ούτε το μικροαστικό διαμέρισμα της Χ, αλλά τα Μαθηματικά, με τα οποία ξεμπέρδεψα και πήγαν στο διάολο. Τουλάχιστον τώρα το ψυχοπλάκωμα έγινε νεύρα.
P.S. Μόλις κουρέυτηκα και έγινα κώλος! Ποιος την ακούει τη Χ...
Πώς να γίνετε εθελοντής στον ύπνο σας.
0 Comments Published by the ibt on Saturday, May 28, 2005 at 2:23 AM.
Χαράματα (11:00am) χτυπάει το τηλέφωνο.
-Μ…
-Ναι καλημέρα σας!
-Μ…
-Από το 185, τη Γραμμή του Δημότη σας καλώ. Έχετε ενημερωθεί για τα νέα προγράμματα εθελοντισμού του Δήμου Αθηναίων;
-Βεβαίως.
-Α ωραία! (και αρχίζει να μου τα αναλύει…) Θα θέλατε να υποβάλουμε τώρα την αίτηση συμμετοχής;
Με το 1/3 του εγκεφάλου μου σε χρήση, της απαντάω ναι, χωρίς να το καταλάβω.
-Θα μου δώσετε σας παρακαλώ τα στοιχεία σας
(Τα δίνω)
-Σας ευχαριστούμε που γίνατε εθελοντής στο Δήμο Αθηναίων.
*Να θυμηθώ να ξεθάψω τη στολή να τη φρεσκάρω λίγο.
1+1=7
Στις 12:00 είχα Μαθηματικά (αύριο γράφουμε). Φτάνω στη μία παρά. Με βρίζουν. Λιώσαμε στις ασκήσεις μέχρι τις 3:00. Και πάλι σκατά θα γράψω.
*Να θυμηθώ να μη γράψω σκατά.
-Μ…
-Ναι καλημέρα σας!
-Μ…
-Από το 185, τη Γραμμή του Δημότη σας καλώ. Έχετε ενημερωθεί για τα νέα προγράμματα εθελοντισμού του Δήμου Αθηναίων;
-Βεβαίως.
-Α ωραία! (και αρχίζει να μου τα αναλύει…) Θα θέλατε να υποβάλουμε τώρα την αίτηση συμμετοχής;
Με το 1/3 του εγκεφάλου μου σε χρήση, της απαντάω ναι, χωρίς να το καταλάβω.
-Θα μου δώσετε σας παρακαλώ τα στοιχεία σας
(Τα δίνω)
-Σας ευχαριστούμε που γίνατε εθελοντής στο Δήμο Αθηναίων.
*Να θυμηθώ να ξεθάψω τη στολή να τη φρεσκάρω λίγο.
1+1=7
Στις 12:00 είχα Μαθηματικά (αύριο γράφουμε). Φτάνω στη μία παρά. Με βρίζουν. Λιώσαμε στις ασκήσεις μέχρι τις 3:00. Και πάλι σκατά θα γράψω.
*Να θυμηθώ να μη γράψω σκατά.
Και εγένετο blog...
