Εφιάλτες. (5)

30 Comments Published by the ibt on Tuesday, January 29, 2008 at 5:44 AM.


Η προθεσμία παράδοσης μίας εργασίας είναι ακριβώς όπως ένας εφιάλτης. Έρχεται τη στιγμή που κοιμάσαι ήρεμα και αρχίζει να σε ανησυχεί. Όσο η ώρα περνά, η ένταση αυξάνει το άγχος, τους παλμούς της καρδιάς σου και τον ιδρώτα στο πρόσωπό σου. Μέχρι να φτάσεις στο τέλος. Μέχρι τη φρικιαστική εκείνη στιγμή που τελικά θα σε πιάσουν, θα γκρεμοτσακιστείς, θα σε αποκεφαλίσουν ή θα σε πατήσει το τραίνο. Από κει και ύστερα δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Γιατί η συγκεκριμένη στιγμή θα σημάνει εκτός από το θάνατό σου και το τέλος του εφιάλτη σου. Μετά θα ξυπνήσεις και θα διαπιστώσεις με ανακούφιση ότι είσαι ακόμα ζωντανός. Τα άγχος δε θα φύγει αμέσως αλλά θα ξανακοιμηθείς. Ή στην περίπτωση των εργασιών, θα κοιμηθείς απλώς. Για πρώτη φορά μετά από μερικά ξάγρυπνα εικοσιτετράωρα.

Οι δικοί μου εφιάλτες τελείωσαν την Τρίτη το μεσημέρι. Και από τις 2:30μμ της ίδιας μέρας κοιμήθηκα μέχρι τις 5:30 το πρωί της Τετάρτης. Αυτή είναι η απόλυτη ανταμοιβή των ακαδημαϊκών κόπων μου η οποία δε μπορεί να συγκριθεί ούτε με έναν καλό βαθμό Αυτό προφανώς το γνωρίζουν και οι ακαδημαϊκοί κι έτσι από την περασμένη Τρίτη μέχρι και την επόμενη Κυριακή είμαι ελεύθερος να σαπίζω από κρεβάτι σε καναπέ, πράγμα το οποίο και κάνω. Γιατί δεν ήταν και λίγα αυτά που τράβηξα το τελευταίο διάστημα...

Εφιάλτης Νο 1: Ο Χριστουγεννιάτικος.
Δυο χιλιάδες φρικιαστικές λέξεις κλεισμένες σε ένα essay για το acquisition process ενός innovative προϊόντος. Deadline η πρώτη Δευτέρα μετά τις διακοπές, που αυτό σημαίνει διάβασμα στην Ελλάδα. "Χαρωπά θε' να γελάσω δυνατά". Όσες ώρες κι αν κάθισα στον υπολογιστή, όσες φορές κι αν είπα "παιδιά εγώ δε θα έρθω / δε θα κάτσω πολύ/ ένα ποτό μόνο, έχω διάβασμα" δεν κατάφερα να γράψω ούτε μία παράγραφο. Μέχρι την Κυριακή το βράδυ που ξεκίνησα να γράφω εντατικά μετά από δύο επίσης εντατικές κρέπες στη Μπενάκη.

Δεν κατάλαβα για πότε ξημέρωσε, δεν πήρα είδηση ότι μεσημέριασε και όταν απογευμάτισε δεν είχα κάνει και σπουδαίο progress. Τα deadlines στην Αγγλία είναι πάντα στις 5 το απόγευμα. Αλλά επειδή εγώ βρισκόμουν στην Ελλάδα, είχα εκτός από το αβαντάζ της διαφοράς ώρας και την υποστήριξη των ΕΛΤΑ, τα κεντρικά καταστήματα των οποίων κλείνουν στις 8μμ. Αυτό που ενδιαφέρει τους Άγγλους είναι η ημερομηνία της σφραγίδας και όχι η ώρα, που δεν νομίζω πως αναγράφεται κάπου, έτσι κι αλλιώς.

Αφού λοιπόν είχα σιγουρεύτηκα πως υπήρχε κατάστημα ΕΛΤΑ ανοιχτό μέχρι τις 20:00, συνέχισα να γράφω με λίγη παραπάνω αισιοδοξία από όσο έπρεπε. Αισιοδοξία που άρχισε να εξατμίζεται όσο η ώρα πλησίαζε 7. Γιατί μπορεί μεν να είχα μία γεμάτη ώρα μπροστά μου αλλά είχα και βιβλιογραφία και Harvard Method και εκτύπωση (εκτός σπιτιού, Δευτέρα βράδυ, όχι ρε πούστη) και ένα τέταρτο περπάτημα μέχρι τα ΕΛΤΑ. Μετά από αυτή την απλή σκέψη με έζωσαν οι βόες και άρχισα τα τηλεφωνήματα. Ο καλός μου αδελφός (εδώ, εδώ υπογράψτε) μπορεί να με γαμωσταύρησε αρχικώς, έστησε όμως ένα φοβερό σχέδιο δράσης με τη φίλη Sofou μπας και καταφέρω να προλάβω. Το σχέδιο αυτό είχε ως εξής: Μέχρι τις 19:30 θα έπρεπε να τελειώσω βιβλιογραφίες, παραπομπές και cover sheet. Η Sofou θα επέστρεφε άρον άρον σπίτι της και θα έμπαινε στο MSN. Θα της έστελνα το αρχείο από εκεί ούτως ώστε να το τυπώσει όσο εγώ θα φορούσα ρούχα και παπούτσια. Την ίδια στιγμή ο αδελφός μου θα έφερνε το αυτοκίνητό του για να πάμε ντιρέκτ στον κύριο ταχυδρόμο.

Όλο αυτά πράγματι έγιναν according του πλαν, με τη μικρή διαφορά πως το αρχείο έφυγε από το MSN μου 15 λεπτά πριν τις 8. Αμέσως μπήκα στο αυτοκίνητο ενώ ταυτόχρονα ντυνόμουν. Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής υπήρχε ανοιχτή συνομιλία με τη Sofou, η οποία μας ενημέρωνε για την πρόοδο της εκτύπωσης επί τοις εκατό. Ένα φανάρι πριν το σπίτι της η εκτύπωση είχε τελειώσει. Το μόνο πρόβλημα τώρα ήταν πως θα έπαιρνα τις σελίδες στα χέρια μου, αφού η Sofou μένει στο αντίθετο ρεύμα της λεωφόρου την οποία ανεβαίναμε!

Η κινηματογραφική παράδοση (χέρι με χέρι) συνέβη ακριβώς στο μέσο της λεωφόρου με τα αυτοκίνητα να τρέχουν και στα δύο ρεύματα και την Sofou να μου φωνάζει, "τρέχα" και "καλή τύχη"! Μετά τη συγκινητική αυτή στιγμή, μπήκα ξανά στο αυτοκίνητο και ο ταχύτατος αδελφός μου (μη, μην υπογράφεις εκεί) πάτησε γκάζι. Στις 19:57 εθεάθην να τρέχω με στυλ "περιμέντεμε" (ανοιχτά χέρια και πόδια) με ένα φάκελο στο χέρι προς το Ταχυδρομείο. Στις 19:58 μπήκα μέσα και ο σεκιουριτάς κλείδωσε την πόρτα πίσω μου. Στις 19:59 κόλλησα τα γραμματόσημα με τη Σαντορίνη και στις 20:03 με έδιωξαν από την πίσω πόρτα οι υπάλληλοι. Στις 20:04 ξεφύσηξα. Τίποτα όμως δεν είχε τελειώσει ακόμα.

Εφιάλτης Νο 2: Ο νεκρός φιλόσοφος.
Essay πάνω στο essay του Barthes "The Death of the Author" και πώς αυτό μπορεί να συσχετιστεί με το boom του web 2.0. Τρίτη βράδυ έφτασα στο Γιουκέη μετά από ένα 11ωρο ταξίδι, Παρασκευή απόγευμα ήταν το deadline. Είχα δηλαδή Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή για να γράψω. Τελικά οι δύο πρώτες μέρες δεν ήταν και τόσο παραγωγικές κι έτσι η Παρασκευή αναγκάστηκε να γίνει υπερπαραγωγική. Το αποτέλεσμα ωστόσο παραμένει άγνωστο.

Εφιάλτης Νο 3: Sushi - πιράνχας.
Ομαδική παρουσίαση ενός experiential και interactive installation στο υπόγειο σταθμό του Canary Wharf για λογαριασμό του YO! Sushi. Η ομάς αποτελείτο από: Γερμανό skater κοντά στα 30 που γέρασε και Vans δεν έβγαλε, ο οποίος μέχρι και την τελευταία στιγμή έγραφε παντού το YO Sushi ως "JO Sushi", την ωραία (ω, ω!) της τάξης μας, την Prom Queen που απαίτησε την Κυριακή off για μπωτέ και τον υποφαινόμενο που δεν είχε φτάσει ακόμα στα μισά κι όμως δεν έβλεπε την ώρα να τελειώσει. Μετά από δύο 10ωρα meeting κάτω από τον απόλυτο φθορισμό της βιβλιοθήκης καταφέραμε να κάνουμε το απαραίτητο research για το πόσο πηδάει ο μέσος Ιάπων, να καταλήξουμε στην τελική ιδέα, να στήσουμε την παρουσίαση, να γράψουμε τους τυφλοσούρτες μας και εν συνεχεία να παρουσιάσουμε.

Όπως έχω προαναφέρει, η παρουσίαση δεν είναι το δυνατό μου σημείο. Λύση και παρηγοριά σε αυτό το πρόβλημα βρήκα στο πιοτί: Κάθε φορά δηλαδή που πρέπει να παρουσιάσω major project κατεβάζω κρασιά για να παίρνω κουράγιο. Την μέρα εκείνη είχαμε συναντηθεί στις 8 το πρωί για να παρουσιάσουμε τελευταίοι, στις 16:30. Το μεσημέρι, εν μέσω πανικού πετάχτηκα στο Waitrose και πήρα ένα μπουκάλι κρασί και δύο chocolate chunk cookies. Έφαγα τα cookies συνοδεία ροζέ ημίγλυκου και ενημέρωσα το group μου πως έχω σκοπό να παρουσιάσω με την γιαπωνέζικη μέθοδο "τσακίρ". Ευτυχώς έδειξαν κατανόηση. Λίγη ώρα αργότερα πέρασε τυχαία η Lauren από το τραπέζι μας η οποία μετά το "good afternoon" αναφώνησε "καλέ τι κρασίλα είναι αυτή που μυρίζει η βιβλιοθήκη;" Τότε τις εξομολογήθηκα το πρόβλημά μου και της υποσχέθηκα πως θα κλειστώ για rehab μόλις τελειώσει το Semester.

Στις 4 και κάτι είχα ήδη γίνει κουρούμπελο. Ζαλιζόμουν, είχα τα μάγουλα της Sailor Moon και ήθελα να τραγουδήσω Πάριο. Φτάσαμε εγκαίρως στην αίθουσα που παρουσιάζαμε και είδαμε μία άθλια παρουσίαση για τον HUGO. Όταν τελείωσε, οι μόνοι που έμειναν στην αίθουσα ήταν ο καθηγητής και οι δύο interior designers που θα έπρεπε να πάρουν το project μας και να το υλοποιήσουν στο επόμενο εξάμηνο. Οικογενειακά δηλαδή. Ξεκινήσαμε να παρουσιάζουμε. Εγώ αυτομάτως ξεμέθυσα και όχι μόνο είπα άψογα το ποίημά μου αλλά έκανα και την απόλυτη υπέρβαση: Πετούσα σφήνες εκτός script που μου έρχονταν εκείνη την ώρα! Στο τέλος ο καθηγητής μας έδωσε πολύ καλό feedback, οι designers ενθουσιάστηκαν κι εμείς ευχαριστήσαμε την οικογένεια Μπουτάρη.

Βγαίνοντας από την αίθουσα με τσίμπησε η ομάδα της Microsoft και δε με άφησε να πάω πουθενά. Επέστρεψα στη βιβλιοθήκη για ένα μικρό meet-up αφού όλοι ήμασταν πτώματα. Ένα από τα πτώματα όμως καρδιοχτυπούσε για το keynote του Mac World κι έτσι όχι μόνο δεν πήγα κατευθείαν για ύπνο αλλά διοργάνωσα και Mac Party (της κακιάς ώρας) για να δούμε όλοι μαζί τον Αη-Στηβ. Περιττό να σας πω πως είχα διατάξει spoiler-free μεταχείριση δηλαδή απόκρυψη οποιασδήποτε πληροφορίας για τα νέα προϊόντα μέχρι της στιγμή της αποκάλυψής τους στο Keynote. Το μόνο που ζήτησα να μάθω ήταν αν το νέο MacBook λέγεται πράγματι Air για να δω αν διαψεύσθηκε το προηγούμενο post μου (δεν). Στο σπίτι ήρθαν τελικά τρεις Μακάδες συν δύο οι residents Mac Geeks, γίναμε 5 νοματαίοι που περιμέναμε και περιμέναμε να ανέβει το video στο site της Apple. Εγώ εν τω μεταξύ κρατιόμουν με τα βίας ξύπνιος και εκτός αυτού προσπαθούσα να το παίζω και οικοδεσπότης. Το βίντεο ανέβηκε, το είδαμε από το "Hello I'm a Mac" μέχρι το "You've Got a Friend in Me" και η απογοήτευση πλυμμήρισε το δωμάτιο για τους γνωστούς λόγους: το design της Apple φθίνει, το MacBook Air έχει μέτρια features και μαύρο πληκτρολόγιο (αναχρονισμοί 2001, Power Book G4 Titanium), το Time Capsule πέρασε και δε μας ακούμπησε, τίποτα σπουδαίο για το iPhone, Movie Rentals και Apple TV για την αμερικάνικη φαμίλια. Ε τι άλλο θέλετε;

Εφιάλτης Νο 4: Ο απόλυτος, αληθινός και τρισάθλιος: Η Microsoft.
Το Client Brief της Microsoft ήταν η κατάρα του semester. Όχι μόνο μας έβαλε να ασχοληθούμε με ένα απαίσιο brand αλλά έπρεπε να παραστήσουμε πως είμαστε και εργαζόμενοι στο (εξαποδώ) Redmond. Με την καρδιά ραγισμένη από το Keynote του MacWorld ξύπνησα το πρωί της Τετάρτης για να συναντήσω τους "συναδέλφους" μου. Το "ξύπνησα" είναι βέβαια μια κουβέντα διότι αντί για 11 έφτασα στο Πανεπιστήμιο στις 12. Οι υπόλοιποι φυσικά δεν μπορούσαν να μου πουν τίποτα γιατί είχα αναλάβει το σχεδιασμό όλων των slides (35 τον αριθμό) και (δικαίως) ένιωθαν ενοχές που όλη η δουλειά είχε πέσει πάνω μου.

Στις 16:00 μου έδωσαν τέσσερις ώρες προθεσμία να φτιάξω τα υπόλοιπα slides ώστε να συναντηθούμε στις 20:00 στο σπίτι μου για πρόβες. Λόγω της εμετικής τελειομανίας μου δεν κατάφερα να ολοκληρώσω ούτε τα μισά. Ήρθαν στο σπίτι, κάναμε κι άλλες αλλαγές, φτου κι απ την αρχή τα slides. Γράψαμε τα scripts και κάναμε πρόβα με την παρουσίαση - γιαπί. (Το 50% του βαθμού θα προερχόταν από τα presentation skills. Προκόψαμε.)

Στη 1:00 το βράδυ μου βγήκαν όλοι off και πήγαν για ύπνο ενώ εγώ έμεινα αγκαλιά με το Illustrator να παλεύω μέχρι τις 7 το πρωί, με την ίδια ασύμφορη τελειομανία. Όταν τελείωσα, αντί να ακουμπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο και να κοιμηθώ για κανα δίλεπτο σαν πρεζάκι του ΗΣΑΠ, άρχισα να ψάχνω που έχω βάλει τα γαμπριάτικά μου. Γιατί ο Wilf (με φου, όχι ο γνωστός) είχε κάνει παραγγελία να παρουσιάσουμε in corporate suits διότι πήρε καινούριο κοστούμι και δεν είχε που να το φορέσει. "Κοστούμι καλό, όχι σαν το παλιό μου που το είχα πάρει από το TESCO 15 λίρες." Και αφού όλοι θα ντύνονταν σαν να πήγαιναν στο Γονίδη δεν μπορούσα να πάω εγώ με το μακό, καταλαβαίνεις.

Έτσι έβαλα τα κυριακάτικά μου και ξεκίνησα για τον Όρθρο. Μαζί μου πήρα και μισό μπουκάλι κρασί που είχε ξεμείνει από το Mac Party μεταμφιεσμένο σε μία μποτίλια Εβιάν τυλιγμένη σε σακούλα, για να μην καρφωθώ. Στις 8 το πρωί έφτασα στη βιβλιοθήκη. Ευτυχώς στην πόρτα δε με ρώτησαν αν είμαι από το σόι του γαμπρού ή της νύφης. Όταν ανέβηκα πάνω, είδα όλο το Advertising να κάνει δουλειές της τελευταίας στιγμής. Ανάμεσά τους είδα και δύο κοστούμια μαζί με ένα ταγιέρ (το Redmond). Πλησιάζω, καλημερίζω και μου προσφέρουν Red Bull γιατί με λυπήθηκαν -λέει- που ξαγρύπνησα. "Τι Red Bull και μαλακίες" τους λέω και βγάζω τη νταμιτζάνα με τη ρετσίνα. Άρχισα να πίνω στις 8 το πρωί, μετά από 20 ώρες ασταμάτητης δουλειάς και συνεχούς αϋπνίας. Με το μπουκάλι στο στόμα παρατήρησα πως ο Wilf είχε φορέσει το γαμπριάτικο: ένα μαύρο κοστούμι 8 νούμερα μεγαλύτερο του κανονικού, με μία μπορντό εμπριμέ γραβάτα σε στυλ Διογένης Παλλάς - ΛΕΠΑ '91. Όταν κατέβασα το μπουκάλι το μάτι μου έπεσε στη στυλιστική πουτανιά που έκοβε την ανάσα: Τη λευκή αθλητική (κάλτσα) που φωσφόριζε ανάμεσα σε παντελόνι και παπούτσι. Χρειάστηκε να ξαναπιώ δύο γουλιές για να συνέλθω και να βρω το κουράγιο να τη φωτογραφίσω (δείτε την εδώ) - διαφορετικά δε θα με πίστευε κανείς.

Την ώρα των παρουσιάσεων, είχα καθίσει πίσω πίσω από την υπόλοιπη Microsoft για να πίνω ελεύθερα. Ήμουν χυμένος σε μία καρέκλα, πτώμα από την κούραση και έπινα κρασί απ' το μπουκάλι σαν τον Ορέστη Μακρή ντυμένο smart casual. Όντας σε αυτή την κατάσταση, ήταν επόμενο να έρθει ένα Άγγλος και να μου πει "man, you look like an alky". Όχι Άλκη Κούρκουλο, αλκοολικό εννοούσε. Με είπε αλκοολικό ένας Άγγλος! Τότε μόνο αναλογίστηκα πόσο χαμηλά έχω πέσει για την επιτυχία.

To κρασί όμως έκανε και πάλι το θαύμα του κι έτσι για ακόμη μια φορά η παρουσίαση ήταν άψογη. Το πρόβλημα είναι πως δεν πολυθυμάμαι τι αηδίες έγραψα στο πλαίσιο του peer assessment, στη βαθμολόγηση δηλαδή των συμφοιτητών μου η οποία ήταν υποχρεωτική για αυτό το project. Εύχομαι μόνο να μην έχω γράψει στίχους Τσιτσάνη.

Εφιάλτης Νο 5: Vans Vans ο Παρασκευάνς.
Το τελευταίο project του φετινού Semester είχε να κάνει με παπούτσια. Οι ομάδες έπρεπε να διαλέξουν από μια λίστα με διάσημα brands, από τα CAT του οικοδόμου μέχρι τα Manolo's της Τεπενδρή και να δείξουν με οποιοδήποτε τρόπο πόσο καλά γνωρίζουν το target audience του brand τους. Ο καθηγητής μάλιστα μας ενθάρρυνε να μην χρησιμοποιήσουμε παραδοσιακά μέσα για την παρουσίαση αλλά να κάνουμε κάτι ξεχωριστό που θα κερδίσει τον πελάτη, στην προκειμένη την εταιρία Vans. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σας πω πως η διαφημιστική εταιρία είναι σε όλες τις περιπτώσεις μία πουτ*να που κάνει τα πάντα για να κερδίσει τον πελάτη της: Του κουνιέται για να την επιλέξει ανάμεσα στις υπόλοιπες όταν γίνεται ένα pitch, υπακούει στις πιο ανώμαλες ορέξεις του όταν πια τον έχει αναλάβει και μετά του παίρνει περιοδικά π*πες ώστε να παραμείνει η αποκλειστική πουτ*να του.

Στη συγκεκριμένη εργασία είχαμε εξ'αρχής διαφωνία για το brand: Εγώ ήθελα κάτι up-market και οι Matt & Dave ήθελαν Vans που είναι σαν τα μούτρα τους. Όταν η διαφωνία μας έφτασε σε ένα tutorial, ο καθηγητής μας, που είναι Ιταλός, σχολίασε πως "εμείς οι Ευρωπαίοι δε φοράμε Vans". Η γνώμη των Βρετανών όμως υπερίσχυσε. Κι επειδή οι Matt & Dave (οι οποίοι από δω και στο εξής θα αναφέρονται ως Mave χάριν συντομίας) είχαν τόσο μεγάλη πεποίθηση πως ξέρουν το brand (σε αντίθεση με εμένα που όντως δεν έχω ιδέα) που έκαναν όλο το χαμαλίκι μόνοι τους. Αποφάσισαν να γράψουν ένα θεατρικό σκετς (!) στο οποίο υποτίθεται πως θα ενσάρκωναν δύο Αμερικανούς skaters (στην πραγματικότητα έπαιζαν τους εαυτούς τους) ενώ εγώ θα έκανα Γιάννη Φέρτη, το χαμάλη της αφήγησης. Το σενάριό μου, μου το έδωσαν μια μέρα πριν την παρουσίαση. Ευτυχώς τα ένδοξά μου χρόνια στο σανίδι δεν πήγαν χαμένα, αφού έμαθα όλη την πρόζα φαρσί μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Το δύσκολο κομμάτι της παρουσίασης όμως δεν ήταν αυτό: Ήταν η σκηνογραφία και η αυτής αγγαρεία. Διότι η παράσταση διαδραματιζόταν στο δωμάτιο ενός εκ των δύο skaters και όλο το ζουμί ήταν στα αντικείμενα που ήταν τοποθετημένα στο σκηνικό.

Έτσι τη μέρα της παράστασης ξεκινήσαμε χαράματα για να κάνουμε την αίθουσα που είχαμε κλείσει ειδικά για τη δική μας παρουσίαση, να μοιάζει με υπνοδωμάτιο αμερικανού teenager. Δηλαδή να μεταφέρουμε όλη την προίκα του Matt από το Student Village στο Θέατρο Αμόρε. Το τι ενισχυτή κουβάλησαν τα χέρια μου δε λέγεται. Ενισχυτή, κιθάρες και ηχεία, αφού η παράσταση ήταν ένα μιούζικαλ ασύλληπτης ματαιοδοξίας στο οποίο οι Mave μας έδειξαν πόσο kewl είναι και δεν έχασαν την ευκαιρία να προωθήσουν το συγκρότημά τους (βασιλικός και γλάστρα) παίζοντας live την ώρα της παρουσίασης. Οφείλω να παραδεχτώ πως στο σκηνικό έκαναν πάρα πολύ καλή δουλειά. Ένα πεταμένο προφυλακτικό στο πάτωμα (σκηνοθετική οδηγία του Dave) και ένα σάπιο μήλο που βρέθηκε στο δωμάτιο του Matt κατά τη διάρκεια της μετακόμισης, ανέβασαν την παράσταση σε άλλα επίπεδα ρεαλισμού.

[DSC02643.jpg]
[DSC02633.jpg][DSC02604.jpg]

Όταν ήρθε η ώρα να παρουσιάσουμε, ο καθηγητής μπήκε στην αίθουσα, κάθισε ακριβώς μπροστά στο σάπιο μήλο και πάτησε το προφυλακτικό. Εγώ βγήκα μπροστά από την κλειστή αυλαία και άνοιξα την παράσταση με τα λόγια "this is a story about a girl named Lucky". Ο Dave χτύπησε την πόρτα του δωμάτιο του Matt, μπήκε μέσα, άνοιξε τα παράθυρα και τον ξύπνησε. Ο Matt σηκώθηκε ημίγυμνος από το κρεβάτι, έβαλε ΡΕΞΟΝΑ live υπό το voice over μου και στη συνέχεια το ντουέτο κάθισε στις δύο πολυθρόνες και κάπνισε ένα μπάφο. Για να μην πλατειάζω (χαχα) η παράσταση είχε τα πάντα: Άγνωστες γκόμενες που έβγαιναν μέσα από τα σεντόνια του Matt (Τσιβιλίκας, Θέατρο Περοκέ - 1994), χρήση ναρκωτικών on stage (αυτό νομίζω το έκανε πρώτη η Παπούλια, citation needed), μια παρτίδα Playstation (GTA Vice City), μουσική, χορό, πολλές εκπλήξεις και φυσικά μπαλέτα Μεταξόπουλου.

Καθ' όλη τη διάρκεια της παρουσίασης, παρατηρούσα το βλέμμα του καθηγητή ο οποίος αρχικά έδειξε πολύ ξαφνιασμένος και αμήχανος απέναντι στο West End. Όσο όμως εμείς συνεχίζαμε ακάθεκτοι, άρχισε να δείχνει πως το απολαμβάνει. Στο τέλος μάλιστα μας είπε και πολύ καλά λόγια. Το καλύτερο όμως για μένα ήταν το γεγονός πως εκείνη τη μέρα παρουσίασα νηφάλιος, πράγμα που σημαίνει πως θα πάρω πτυχίο χωρίς να πάθω κύρωση.

Μετά την παρουσίαση κι αφού μπουγελώθηκα μόνος μου για να γιορτάσω το τέλος του semester, πήγα κατευθείαν για ύπνο και σκεπάστηκα γλυκά με αυτό το ποστ των 2,830 λέξεων. (Μερικές φορές σκέφτομαι πόσο θα είχα προοδεύσει αν είχα το ίδιο ταλέντο υφαντουργίας και στα Αγγλικά.)

30 Responses to “Εφιάλτες. (5)”

  1. # Blogger Dead Disney

    makari na xa money na moun england.... nice photoz btw  

  2. # Anonymous Anonymous

    Αγνοώ αν πρέπει να σε λυπηθώ και να σε συμπονέσω ή να χαρώ με αυτά που περνάς, αγαπητέ συμφοιτητή («φοιτητές όλου του κόσμου ενωθείτε, δεν έχετε να χάσετε παρά μόνο τις αλυσίδες σας»), καθώς δεν έχω κατανοήσει αν όλα τα παραπάνω τα απεχθάνεσαι ή τα απολαμβάνεις (ή έστω τι από τα δύο περισσότερο). Δεν έχω την παραμικρή εμπειρία, βλέπεις, σε τέτοια ζητήματα, αφού σχεδόν πάντα τελειώνω τις εργασίες μου τουλάχιστον μια εβδομάδα πριν την τελευταία ημερομηνία παράδοσης.

    Είναι και που δεν έχουμε πολυτέλειες όπως ταχυδρομεία, e-mails και τα σχετικά: ο/η διδάσκων/ουσα πρέπει να έχει την εργασία στη θυρίδα του ή στο γραφείο του στη διάρκεια εκείνης της (μίας) ώρας που βρίσκεται στο γραφείο του μέσα στην εβδομάδα. [Έχω στείλει email σε καθηγητή μου με την εργασία μου σε .pdf για να τη δει και μού είπε ότι τη διάβαζε με τετραγωνάκια... Αναγκάστηκα να του τη στείλω σε .jpg!]

    Όπως και νά 'χει λοιπόν, για άλλη μια φορά θα αρκεστώ να σε συγχαρώ γι' αυτήν την εικαστικά απολαυστική πρωινή εμπειρία!  

  3. # Blogger sadcharlotte

    δεν παιζεσαι.. αυτο εχω να σου πω μοναχα..  

  4. # Anonymous Anonymous

    καλημερα! εχω να πω οτι δεν καταφετρα να ξεχωρίσω καμία από τις εργασίες σου, όχι γιατι δεν τις καταλαβα,αλλα γιατι μου αρεσασν όλες παρα πολυ. απόφοιτος παρόμοιου τμήματος εν ελλάδι και παραγωγός τουλαχιστον 5 διαφημιστικών campaignes στο πανεπιστήμιο, σου βγάζω το καπέλο κι ευχομαινα αξιζε τον κόπο αυτη η ταλαιπωρία από την αρχή ως το τέλος!!!!!!
    εισαι απιθανος!  

  5. # Blogger oni

    Jo! Sushi! Κρίμα εδώ ήθελα εγώ τον "πλατειασμό" ακουγόταν ενδιαφέρουσα η μπεκροπαρουσίαση. Δε χορταίνω να μπλέκομαι στα δίχτυα της υφαντουργίας σου!

    P.S. This American pad looks -awesome- dude! Rock on!  

  6. # Blogger One Happy Dot

    ..όπως πάντα εσύ ταλαιπωρείσαι, εμείς απολαμβάνουμε! Ποια σαδιστική κατάρα έχει πέσει πάνω σου αναρωτιέμαι! Κρατάω την τελευταία ελπιδοφόρα alcohol-free παρουσιάσή σου, το προφυλακτικό στο εναλλακτικό πλήν "έκανε του δουλειά του" decor και φυσικά την άσπρη πετσετέ καλτσούλα τύπου ADIDAS στοιχεία τα οποία έκαναν σίγουρα τη διαφορά! Σου εύχομαι καλή ξεκούραση και όνειρα γλυκά!!  

  7. # Anonymous Anonymous

    σε παρακαλουμε πολυ, δημοσιευσε το μειλ της σχολης να απαιτησουμε με βροχη μηνυμάτων να πολλαπλασιαστουν τα προτζεκτ και οι εργασιες.
    αν ειναι να γεννουν τετοια απολαυστικα ποστ!
    η σκηνη με τα αυτοκινητα και της παραδοσης των εργασιων στα ελτα καθως και η σκηνη της πασουσιασης του προτζεκτ της μαικροσοφτ ειναι σκηνες ανθολογιας του μπλογκ!!!!!!  

  8. # Anonymous Anonymous

    Είσαι θεός μικρό μου ibt... απλά θα πάς μπροστά με ή χωρίς Μπουτάρη!!

    Η παράσταση τα έδωσε όλα!!

    Άντε να έρθω να γνωρίσω και τους Mave (κατά το rave :PP)

    Φιλάκια πάρα πολλά - και μου έλειψες στην Αθήνα...  

  9. # Blogger ioazon

    "ενημέρωσα το group μου πως έχω σκοπό να παρουσιάσω με την γιαπωνέζικη μέθοδο "τσακίρ"

    Δεν παίζεσαι, από αυτό το χωρίο και πέρα άρχισα να γελάω.
    Μην τελειώσεις τις σπουδές, κάνε και μεταπτυχιακό - διδακτορικό :)  

  10. # Anonymous Anonymous

    Πώς τα καταφέρνεις και κάθε φορά που γράφεις για προθεσμίες κοντεύω να πάθω 5 εγκεφαλικά (εν προκειμένη ένα για κάθε εφιάλτη σου, αναλογικά το πήγαμε)... Έχω και τα δικά μου να αγχώνομαι, δε βγαίνω μάνα μου, δε βγαίνω!!!!
    Αρχίζω εξετάσεις την άλλη βδομάδα, οπότε θα τα πούμε σε κάνα μήνα, οπότε και θα με δεις με μαλλί μέχρι τον ποπό, αξύριστη, άπλυτη, με γένια μη σου πω, όχι για να δείτε όλοι εσείς τι τραβάμε εμείς της μοδός για να συντηρούμε τα στιλιστικά απωθημένα σας!
    Κακόμοιρο πακοτίνι, τι τραβάς κι εσύ... Υπομονή, μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά- όπως έχεις πει εσύ και ο Δημήτρης.
    Με τον κωλοϊό μου τι θα γίνει μου λες??!
    ΧΧΧ  

  11. # Anonymous Anonymous

    Να ξεκαθαρίσω τα πράγματα στους αναγνώστες σου...Δεν φταις εσύ για όλα αυτά....Όλο το βάρος της ευθύνης και των επερχόμενων συνεπειών οφείλονται στο ATTENTION DEFICIT DISORDER [ADD] (όπως έχεις ξαναγράψει). Κι εγώ μαζί σου ;-D.
    I'm glad you made it!  

  12. # Blogger Helena

    Καλά ε, όσο καιρό διαβάζω τούτο δω το βλογ και απ'όσα έχω μάθει για σένα, τη σκηνή που κάθεσαι και πίνεις σαν Ορέστης Μακρής δε θα μπορούσα να τη φανταστώ ποτέ.  

  13. # Blogger the ibt

    Αγαπητοί σχολιαστές, δε σας κρύβω πως όταν ήρθε η ώρα να ανεβάσω το συγκεκριμένο κείμενο φοβήθηκα πως θα με βρίσετε λόγω του μεγέθους του. Παρόλα αυτά, αποδειχθήκατε εκτός από μεγαλόψυχοι και εντελώς καμένοι αφού μου αφήσατε και τόσα σχόλια! Σας ευχαριστώ λοιπόν όλους. Και ειδικότερα:

    Dead Disney, δε χρειάζεσαι χρήματα, αντοχές και πολύ καλή θέληση πρέπει να έχεις μόνο. Αν αυτό είναι το όνειρό σου, σήκω κι έλα!

    Artech, δε χρειάζεται να λυπηθείς. Όλα αυτά προφανώς και δεν τα απολαμβάνω την ώρα που συμβαίνουν αλλά αργότερα τα γράφω για να γελάμε (όλοι) με τα χάλια μου. Ευχαριστώ πολύ που άντεξες να με διαβάσεις. Και μάλιστα πρωί πρωί...

    Sadcharlotte, ούτε εσύ :p

    Lifewhispers, ty. Ποιο τμήμα τελείωσες;

    Oni, σου έχω καλύτερο: Έχω ένα θείο της ίδιας σχολής, ο οποίος επιμένει να προφέρει το WAP ως "ΒΑΠ".

    Serendipity, έδωσες την ωραιότερη ευχή! Όνειρα γλυκά indeed.

    Μούργο, το email είναι info@ucreative.ac.uk. Σε παρακαλώ πες τους ότι τους κάνω διαφήμιση καθημερινά στο blog μου μπας και το εκτιμήσουν και μου βάλουν κάνα Α...

    Idάκι, το ήξερα ότι θα σου άρεσε η παράσταση! Σε περιμένω όποτε θες! Και επίσης δε θα σε συγχωρέσω ποτέ για το μήνυμά σου "αύριο το βράδυ ραντεβού στο Ζόναρς" την ώρα που εμένα με ζώναρς τα φίδια στο Farnham!

    Ioazon, welcome! Μην ανησυχείς και έχω χρόνια μπροστά μου ακόμα...

    Νικόλ, καλή τύχη και κουράγιο και σε σένα. Ώρα να περάσεις τα ίδια για να δεις ότι δεν υπερβάλλω! Και άσε τα δράματα τύπου "τι τραβάω η δόλια" γιατί κι εγώ τα έλεγα αλλά δεν πιάνουν. Πρέπει απλώς να αρχίσουμε να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες των πράξεών μας. Της διαφήμισης και της ξυλουργίας (Μαραγκοί), στην προκειμένη. Αυτά έχουν οι μπίζνες. Τον ιό θα στον σιάξω, μην ανησυχείς. (Όταν σου λεγα να πάρεις Mac...)

    Sofou, σε ευχαριστώ για ακόμη μια φορά για τη βοήθειά σου! Νομίζω πως με την πράξη σου συγκίνησες τα πλήθη αναγνωστών του IBLOGLIVE και έμαθαν όλοι τι θησαυρός (sic) είσαι!

    Έλενα, με γεια το όνομα! Κι όμως, άνθρωποι είμαστε και έχουμε τις μικρές αλκοολικές στιγμές μας κι εμείς.

    ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ: Πρέπει να φύγω αμέσως από το δωμάτιο γιατί ο συγκάτοικός μου έφερε γκόμενα και το μόνο που κάνει ο λεπτός τοίχος που χωρίζει τα δωμάτιά μας είναι να δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως πηδιούνται πάνω στο κρεβάτι μου! Έχω βρει νέους μπελάδες. Θα ακολουθήσει post.  

  14. # Anonymous Anonymous

    Φτιάξε ένα dvd! Είσαι και creative, είναι και της μόδας... ;-)  

  15. # Blogger alienlover

    Ένα απολαυστικό δείγμα του κάλλους της Πειραϊκής - Πατραϊκής.
    Να σου πω..αλλάζουμε θέσεις; Εγώ θα σου γράφω όλα τα essays κι εσύ θα δίνεις τις εξετάσεις μου (μαζί με το διάβασμα). Fair enough, no? :P  

  16. # Anonymous Anonymous

    Αυτό ήταν με άγχωσες. Έχω και εγώ μια πτυχιακή να κάνω. Έίμαι άνθρωπος της τελευταίας-τελευταίας στιγμής. Την παραδίνω σε ένα μήνα και έχω γράψει 20 σελίδες μόνο (μου λείπουν άλλες 30..). Έχω να την παρουσιάζω κι'όλας και νομίζω ότι θα ακολουθήσω το παράδειγμά σου με το κρασί μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Έχω και την εξεταστική...αυτό ήταν ήρθε το τέλος!!!!!!!  

  17. # Anonymous Anonymous

    axxaxaxaxaxaxaxaaxaxaxxaaxxaxaxa....δεν παίζεσαι..."Στις 4 και κάτι είχα ήδη γίνει κουρούμπελο. Ζαλιζόμουν, είχα τα μάγουλα της Sailor Moon και ήθελα να τραγουδήσω Πάριο".......καλα βγάζεις κάτι ατάκες...κορυφή....μπας και έτσουξες καμοια νταμιτζάνα ρετσίνα κατα την διάρκεια του post?αν κατέβεις κρήτη έλα να σου δώσω κανένα μπουκάλι πρωτοράκι.(70-90%αλκοόλ)...να δείς πως θα πηγαίνουν οι παρουσιάσεις.lol.άντε καλή ξεκούραση τώρα..και καλή δύναμη για εμάς που συνεχίζουμε εξεταστική...!!!!  

  18. # Blogger Ζήτω Τα Λαϊκά Κορίτσια

    απ' ότι έμαθα από σήμερα έχεις κι άλλον ένα?

    χεχεχεχε  

  19. # Blogger the ibt

    ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ IBLOGLIVE. ΣΕ ΜΙΑ ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ BLOG ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΥΣΠΕΙΡΩΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΑΝΑΦΩΝΗΣΟΥΜΕ "ΖΗΤΩ ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ". (ΖΗΤΩ)

    Για τη συνέχιση αυτού του blog και για την αποφυγή της πτώσης μου από μπαλκόνι διαμερίσματος της οδού Καρνεάδου, παρακαλείστε να επισκέπτεστε τακτικώς το blog της δεσποινίδος τούτης. Να πείτε και στους φίλους σας να πράξουν το αυτό. Όσο περισσότερα visits προσφέρουμε, τόσο πιο ανώδυνο θα είναι το γδάρσιμο που θα υποστώ. Διότι αγαπητοί, το Internet απεδείχθη για ακόμη μια φορά πολύ μικρό και μερικά στόματα μεγάλα.

    Για ότι κι αν ακολουθήσει, θα πρέπει να ξέρετε πως είμαι θύμα μια καλοσκισμένης πλεκτάνης. Η μόνη μου αμαρτία είναι πως υπήρξα ειλικρινής και ηλίθιος.

    P.S. Δημήτρη μου κατέστρεψες το μαγαζί.  

  20. # Blogger the ibt

    Artech, επειδή έχω μόνο ηχητικό, θα φτιάξω μια ΤσεΝτέ με 11 χρυσές επιτυχίες.

    Alienlover, no, no no...

    Antemian, η εμπειρίες μου στην Αγγλία μου έμαθαν: Οι δουλειές τις τελευταίας στιγμής μπορεί να σε εξοντώνουν σωματικά και ψυχικά (και ενδεχομένως να προκαλούν και κάποιες βλάβες) παρόλα αυτά είναι -στη χειρότερη περίπτωση- αρκετά καλές, αναλογικά του χρόνου μέσα στον οποίο επετεύχθησαν. Κοινώς μη φοβάσαι τίποτα, όλα θα γίνουν. Καλή τύχη!

    E396, όταν οι παρουσιάσεις φτάσουν στο σημείο να απαιτούν tricks όπως "φλόγες απ' το στόμα" θα ζητήσω τη βοήθειά σου! Καλή τύχη και σε σένα και υπομονή.  

  21. # Blogger gsus

    Είσαι τυχερός που είσαι μετανάστης. Στείλε αλλού τα unique. Απόβρασμα.  

  22. # Blogger the ibt

    (Ποδαρικό)  

  23. # Blogger gsus

    opws kai naxei, pragmatika gelousa sto grafeio shmera pou mou ta deixnane. alla tha ftyseis aima.  

  24. # Anonymous Anonymous

    χεχε είσαι ακόμα ζωντανός οπότε μην ανησυχείς! Όταν είναι να έρθεις Ελλάδα πάντως στείλε κάνα mail για να βάλω μπρος το witness protection program.  

  25. # Blogger a female Darcy

    ah makari kai emeis na diname tetoies parastaseis gia ergasies..
    pantos oso kai na ti les gia tous mave prpei na einai kai gamo tin parea...  

  26. # Blogger Ζήτω Τα Λαϊκά Κορίτσια

    den vlepw anodo sta unique pantws... proseyxi8ikes teleutaia?
    :P  

  27. # Anonymous Anonymous

    Περυσι εκανα ακριβως το ιδιο οταν ειχαμε να παρουσιασουμε κατι επισημα(μα κ'αυτοι πολλες παρουσιασεις..τι ναι τουτο το πραμα!!!). Στο ενα χερι το χαρτι με τις σημειωσεις (το σύνηθες, πρωτη και τελευταια προβα 2 ωρες πριν την παρουσιαση) και στο αλλο το μικρο μπουκαλακι με το κρασι.
    Ενα βλεμμα περιεργο μου το ριχνανε οι Ολλανδοι αλλα μετα λεγανε κ γελωντας "c'mon the greek girl..the mediterranean way".
    Το κρασι εχω να πω πως το ανακαλυψα μονη μου ..κ στη σωστη δοση κανει θαυματα. Λυνεται η γλωσσα και φαρσι μετα. Αποκτας και ανεση κινησεων, τα ποδια χιαστι εγω και μπλα μπλα μπλα...σου ρχεται κ καμια ατακα/αστειο.
    Οποτε, ποτες (με μετρο παντα!) του κοσμου ενωθειτε!!!
    Α, και να προσθεσω, σε τετοιες περιπτωσεις το λευκο κρασι ειναι καλυτερο -σε βγαζει κ ασπροπροσωπο.  

  28. # Anonymous Anonymous

    Πολύ καλές φωτογραφίες όπως πάντα. Για τα Βανς θα μπορούσατε επίσης να έρθετε σε ένα σχολείο της Λάρισας όπου το 95% των μαθητών φοράνε τα εν λόγω παπούτσια κι ας μην έχουν ιδέα από σκέιτ.  

  29. # Blogger vuong
  30. # Blogger Unknown
Post a Comment



 

Powered by Blogger.