Ποτέ δεν υπήρξα fan αυτού του είδους διασκέδασης. Του στριμόκωλου τραπεζακίου, της φιάλης και της πίστας. Εχθές όμως θα γνωρίζαμε τον νέο cousin in law κι έτσι έπρεπε να παραστώ αναγκαστικά στο Marinos Academy. Την επιλογή έκανε η μάνα μου, σκεπτόμενη -φαντάζομαι- όχι την επικοινωνία που προάγουν τέτοιου είδους μέρη αλλά το review της Κοντοβά στην Athens Voice.

Στον Κεραμεικό αν δεν είσαι πάνω από 60, κόβεσαι στην πόρτα, να το ξέρετε. Στη ζούλα με βάλανε εμένα. Η αίθουσα έμοιαζε με ένα τεράστιο δάσος από ξασμένα μαλλιά όλων των ξεθωριασμένων αποχρώσεων. Κάτι σαν παράσταση της Ντενίση. Το ζευγάρι δεν είχε έρθει ακόμα κι έτσι εγώ ξεχνιόμουν παρατηρώντας μέσα από πόσα layers ξασμένου, see through μαλλιού είμαι ικανός να δω προς την πίστα. «Καλησπέρα, είμαι έγκυος!» με διέκοψε η ξαδέλφη πετώντας μου χαριτωμένα ένα αμόνι στο κεφάλι. Γλίστρησα το χέρι μου και έκλεψα ένα υπογλώσσιο από τη διπλανή μου. Μέχρι να ξεπεράσω το σοκ είχε αρχίσει η παράσταση.

Ο Μαρίνος ήταν μια απογοήτευση από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Γερασμένος, μεσόκοπος αλώνιζε λαχανιασμένος την πίστα, ιδροκοπούσε, κυλιόταν στα πατώματα προσπαθώντας να κάνει τον κόσμο να γελάσει. Και το κατάφερνε, καθότι οι γριές έφτυναν ξηρά καρπά η μία στην άλλη από τα γέλια. Μόνο στο δικό μας τραπέζι επικρατούσε αμηχανία. Κοιταζόμασταν μεταξύ μας με παγωμένα χαμόγελα, από αυτά που προοικονομούν μια μεγάλη απογοήτευση.

Το χιούμορ, επιπέδου προσχολικού, απαράδεκτο να φέρει την υπογραφή Ρέππα - Παπαθανασίου, θύμιζε επιθεώρηση με το Σεφερλή στο Περοκέ. Ποτέ δε με πείραξε η βωμολοχία, ούτε τη θεωρώ ανήθικη. Χθες όμως ήταν τόσο φτηνή, κακόγουστη και έκφυλη που με έκανε να σιχαθώ τις γριές που σπαρταρούσαν κάθε φορά που άκουγαν τη λέξη πούτσος και γαμάω. Λογικά, στην εποχή τους ήταν τρομερά αστεία η καρικατούρα του γέρου «πούστη» που μιλάει καλιαρντά. Σήμερα είναι απλώς αξιοθρήνητη. «Κλάστε αγάπες μου, κλάστε ελεύθερα.»

Το show ξελάσπωναν οι «βοηθητικοί» και η Ηρώ. Αυτοί είναι άξιοι συγχαρητηρίων αφού τραγουδούσαν και χόρευαν επί τρεις ώρες από Μαρινέλλα μέχρι Skopja Skopja! Μόνο τότε περνούσε λίγο ευχάριστα η ώρα. Αν και στο λαϊκό πρόγραμμα κοιμήθηκα. Μετά μου είπαν πως είχαν βγάλει μέχρι και λουλουδούδες!

Η βραδιά περιείχε διάφορα tributes. Από ABBA και Eurovision μέχρι Χατζιδάκι. Σε κάποια στιγμή ο Μαρίνος βγήκε και έκανε το πιο tacky και λαϊκίστικο τρικ για να συγκινήσει: Άρχισε ένα roll call νεκρών καλλιτεχνών από το μικρόφωνο και οι γριές χειροκροτούσαν μετά από κάθε όνομα με εθνική υπερηφάνεια και βουρκωμένα μάτια. H φωνή του Μαρίνου έσπασε προς το τέλος και έκανε το “single tear” που κάνει η Mariah Carey στις μπαλάντες. Pathetic. Αν συγκινείσαι πραγματικά από την απουσία αυτών των ανθρώπων, κράτα το για τον εαυτό σου, μην το κάνεις show.

Γεννήθηκα το 1986. Δεν ξέρω τι είναι η Μέδουσα, δεν ξέρω πώς ήταν ο Μαρίνος στις δόξες του, δεν ξέρω αν συγκρίνεται με τότε. Αν το point της παράστασης είναι να συγχαρούμε έναν άνθρωπο με «σπουδαίο παρελθόν» που παρά τα κάποια χρόνια του είναι ικανός να εμφανίζεται σε ένα show, τότε συγχαρητήρια. Δε βρίσκω όμως κανέναν άλλο λόγο που κάποιος θα πρέπει να πετάξει 60 ευρώ και τρεις ώρες από τη ζωή του σε κάτι τόσο μέτριο.

Τα παιδιά έφυγαν στα μέσα τις παράστασης γιατί δεν άντεχε η μέση της εγκύου (πλέον) Μαρίας. Και η αισθητική της να μην άντεχε, τη δικαιολογώ. Μείναμε στο τραπέζι παρέα με τις γριές από δίπλα. Λατέρνες, ντυμένες με animal print υφάσματα, απάρτιζαν μια παρέα, από αυτές που μαζεύονται στης Νίνας για Κουν Καν. Η μία είχε βγάλει τα μπράτσα της έξω και τα κουνούσε με μανία, ασχέτως ρυθμού, σαν να προσπαθούσε να ξεφύγει από το βιαστή της. Θύμιζε πολύ χορευτικό της Στέλλας Μπεζαντάκου. Καμιά φορά γυρνούσαν και μας ενημέρωναν ενθουσιασμένες για το ποιοι διάσημοι κάθονταν στα πρώτα τραπέζια. Θα πρέπει να μας θεωρούσαν πολύ ηλίθιους για να το καταλάβουμε από τις ατάκες του Μαρίνου.

Μπροστά λοιπόν βρίσκονταν η Πρωτοψάλτη, η οποία τραγούδησε ένα ρεφρέν και καταχειροκροτήθηκε, και πιο δίπλα η Νατάσσα του Χειρούργου (προσέξτε τον τόνο), με το Χειρούργο και την καλύτερη του πελάτισσα: την Κοκκίνου. Μη μου πείτε πως δεν ξέρατε πως η Κοκκίνου ράβεται στο Φουστάνο. Διότι οι μούρες του Φουστάνου κάνουν μπαμ από χιλιόμετρα. Όπως οι πίνακες του Φασιανού. Μια μύτη κι ένα facelift έμαθε στο Πανεπιστήμιο και το κάνει σ’ όλους!

Η παράσταση έκλεισε με το τραγούδι «Σ’ όποιον αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε», disclaimer δηλαδή για αυτούς που τραβούσαν τα μαλλιά τους. Έτσι και η κριτική μου. Σ’ όποιον αρέσει, οι υπόλοιποι τρέξτε στο Μαρίνο γιατί δεν είναι πολλές οι παραστάσεις που του απομένουν.