IBLOG LIVE: Καθώς τελείωνε ο χρόνος.

Καθώς τελείωνε ο χρόνος.

232 Comments Published by the ibt on Friday, January 06, 2006 at 4:54 AM.

Το ότι όλες οι πρωτοχρονιές της ζωής μου είναι μίζερες και βαρετές το θυμάμαι κάθε απόγευμα 31ης Δεκεμβρίου. Τότε που όλα δείχνουν πως η βραδιά που έρχεται θα είναι μία σαν όλες τις άλλες. Τότε που οι ελπίδες για κάτι ξεχωριστό σβήνουν η μία μετά την άλλη όπως τα φώτα του σπιτιού μας.

Οι γονείς μου τα τελευταία χρόνια υποδέχονται τα νέα έτη παρέα με το Μορφέα. Έτσι και φέτος τήρησαν το έθιμο και ξεράθηκαν από τις 23:00. Στην κουζίνα μείναμε ο αδελφός μου, η γιαγιά, εγώ και η κίτρινη λάμπα που φρόντιζε να σκορπάει απλόχερα στο χώρο μια διακριτική μιζέρια . «Πρέπει να γίνω 40 για να κάνω κανονική πρωτοχρονιά;» κλάφτηκα στη Χ με SMS, ενώ εκείνη ετοιμαζόταν για το ρεβεγιόν στα ξαδέλφια. Ο αδελφός μου στο τραπέζι, ανακάτευε ξανά και ξανά μια τράπουλα χωρίς να έχει διάθεση να παίξει και η γιαγιά, παρακολουθούσε από την πολυθρόνα της προσηλωμένη τα εορταστικά μπουζούκια του ANT1 στη διαπασών. Έτσι είναι η τυπική πρωτοχρονιά στο σπίτι μας. Την έχω συνηθίσει.

Ζαλισμένος από την ένταση της τηλεόρασης και τη συνεχή πενιά, πήγα προς το δωμάτιό μου. Σκόπευα να αυτοκαταστραφώ. Να ακούσω μουσική ξαπλωμένος και έτσι στα σκοτάδια, να με βρει ο νέος χρόνος. Δεν τα κατάφερα αφού ο αδελφός μου με ακολούθησε και έμεινε τελικά να ακούει τους συλλογισμούς μου:

Δεν είναι αστείο να κάνουμε τόσο μεγάλο θέμα μια τόσο κοινή στιγμή; Τόσες σκέψεις, τόσες υποχρεώσεις, τόσο κόστος, τόσο άγχος, τόση δουλειά για ένα δευτερόλεπτο. Ένα δευτερόλεπτο που είναι ακριβώς ίδιο με όλα τα άλλα. Που δε σημαίνει τίποτα ξεχωριστό για αυτό τον πλανήτη παρά μόνο μια αριθμητική αλλαγή.

«Τότε τι κλαίγεσαι για τις πρωτοχρονιές;» με ρώτησε δικαίως. Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και τον ακολούθησα μέχρι την κουζίνα για να «αλλάξουμε το χρόνο» ακυρώνοντας τα όσα είχα μόλις πει. Η γιαγιά έβλεπε live της εκδηλώσεις της Ντόρας στην Κοτζιά. Όταν η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε, σηκώθηκε από την πολυθρόνα και πήγε προς τα ντουλάπια.

5…4…3…2…1… «Μάνθο, μπορείς σε παρακαλώ να μου κατεβάσεις αυτό το μπολ;» Αυτή ήταν η πρώτη φράση που ακούστηκε στο σπίτι μας το 2006! Βάλαμε τα γέλια και ενημερώσαμε την ανυποψίαστη γιαγιά πως άλλαξε ο χρόνος. Μετά ακολούθησαν οι ευχές.

«Να μια ξεχωριστή πρωτοχρονιά», σκέφτηκα πηγαίνοντας για ύπνο. Δεν είχαμε ξανακάνει πρωτοχρονιά με μπολ... Και μετά, με λίγη πίκρα αναρωτήθηκα προς τι όλη αυτή η παραίτηση από τη ζωή. Γιατί όλοι σε αυτό το σπίτι γέρασαν τόσο απότομα; Άραγε όλα αυτά που γίνονταν στο παρελθόν, γίνονταν για χάρη της παιδικής μας ηλικίας ή πράγματι υπήρχαν ευτυχισμένες στιγμές;

Την επόμενη μέρα όλα ξεχάστηκαν. Το μόνο που σκέφτηκα είναι ότι όσο χειρότερη η αλλαγή του χρόνου, τόσο καλύτερη η εξέλιξή του. Και αν κρίνω από τη φετινή παραμονή, θα έχουμε ένα υπέροχο 2006!

Καθώς τελείωνε ο χρόνος.

232 Responses to “Καθώς τελείωνε ο χρόνος.”