Οι σύγχρονες αποικίες των Αθηναίων έχουν ως εξής: Καλοκαιρινή: Μύκονος, χειμερινή: Αράχοβα, ακαδημαϊκή: Λονδίνο. Αν δεν έχεις περάσει ο ίδιος από εκεί, τότε σίγουρα έχεις (ξ)αδέλφια, ανίψια, φίλους, πρώην, νυν κλπ που κάνουν Finance/Computing στο Λονδίνο, αφού το Μάστερ στην πρωτεύουσα της Γριάς Αλβιώνας αποτελεί τόσο μεγάλο κλισέ όσο και το Πάσχα στην Κέρκυρα.

Λόγω αυτού του καθεστώτος, τα δύο τελευταία χρόνια που ζω στο Νησί του Τρόμου δεν έχω μείνει στιγμή χωρίς παρέα. Κάθε χρόνο έρχονται και φεύγουν φίλοι από την Ελλάδα με τους οποίους ανεβοκατεβαίνουμε τη Regent Street, το Brick Lane ή τη High Street Kensington (ανάλογα με το budget) τα σαββατοκύριακα που παίρνω ρεπό από το άρμεγμα. Έρχονται και φεύγουν. Και μερικές φορές φεύγουν νωρίτερα από όσο υπολόγιζαν. Γιατί έτσι είναι το Λονδίνο: easy come, easy go. Και η βρετανική παρέα αλλάζει με μεγαλύτερη συχνότητα από ότι οι πωλήτριες στα Zara. Τι ακριβώς όμως συμβαίνει;

Κάθε Έλλην άποικος περνά από συγκεκριμένες φάσεις κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Λονδίνο. Για να αναλύσουμε τις φάσεις αυτές και τις συνέπειές τους αλλά και για να κατανοήσουμε το πως κάθε άτομο τις ζει τελείως διαφορετικά, θα χρησιμοποιήσουμε τρία κλινικά δείγματα: Την Άννα, την Νικόλ και το Νίκο.

Τα δείγματα - Introduction:

Άννα (06-07): Με την Άννα φύγαμε μαζί για την Αγγλία. Μάλιστα έχω στο κινητό μου ακόμα το μεγαλόπνοο μήνυμά που μου είχε στείλει τον Αύγουστο του 2006, λίγο πριν την αναχώρησή μας. "Μικρέ ετοιμάσου, παίρνουμε τον πούλο από την κωλοχώρα". Και όντως έτσι έγινε. Πήραμε τον πούλο και η Άννα ξεκίνησε το master της στο Λονδίνο για να το αφήσει στη μέση 8 μήνες αργότερα και να το συνεχίσει εξ' αποστάσεως από την Ελλάδα.

Νικόλ (07-08): Η Νικόλ ήρθε στο Λονδίνο σε φάση "μου έχει τελειώσει το bubble wrap που έσκαγα νωχελικά βλέποντας Φιλοδοξίες στο MEGA και πλήττω, δεν πάω να ζήσω στο Λονδίνο;" Έφτασε τον Μάρτιο του 2007 με σκοπό να δουλέψει μέχρι τον Αύγουστο για να μαζέψει λεφτά για τις σπουδές της στο Μιλάνο. Δεν δούλεψε, δεν μάζεψε, δεν πήγε ποτέ στο Μιλάνο και έφυγε οριστικά από το Λονδίνο το Μάιο του 2008 μουτζώνοντας και καταριώντας όλο το σόι του Windsor.

Νίκος (07-08): Ο Νίκος πάλι ήρθε με σκοπό να χαλαρώσει από τη βαβούρα της Τσακάλωφ (άσε μας) και να απεξαρτηθεί από τους espresso του Ciao. "Εγώ στο Λονδίνο πάω για διακοπές και για να πάρω επί τη ευκαιρία και το LLM μου." Μπορεί τα πράγματα να μην ήταν ακριβώς όπως τα φανταζόταν, ο Νίκος πάντως και LLM παίρνει και στην Ελλάδα δεν πατάει ποτέ παρά μόνο για χάρη του Δεληγιώργη.

Σε μια πρώτη ανάλυση δηλαδή τα δείγματά μας χωρίζονται στις εξής κατηγορίες:
Άννα - σιχτίρ.
Νικόλ - το πάλεψα αλλά σιχτίρ.
Νίκος - το παλέυω άνετα.

Αι φάσεις:

Σιχτίρ: Η επονομαζόμενη φάση "σιχτίρ" είναι η τελευταία φάση που περνάς στο Λονδίνο λίγο πριν πάρεις τηλέφωνο τη μεταφορική για να έρθει να σου μαζέψει το νοικοκυριό. Είναι η φάση που βράζεις, που όλοι σου φταίνε, το Πανεπιστήμιο, η γριά γειτόνισσα με το αναπηρικό scooter, το μεσιτικό γραφείο, το ταξικό σύστημα, τα beans on toast, η Στερλίνα, η τράπεζα, το Tesco. Δε βλέπεις την ώρα να μπεις στο αεροπλάνο της Ολυμπιακής (γιατί έχεις γίνει ήδη σοβινιστής του κερατά) και να ρίξεις μαύρη πέτρα και ελληνοπρεπέστατες μούτζες πίσω σου. Βλέποντας το Μαμαλάκη να μαγειρεύει Ιμάμ Μπαϊλντί στο in-flight entertainment και τρώγοντας μπακλαβά, σκέφτεσαι πως η πόλη αυτή δεν έκανε τελικά για σένα, εσύ είσαι για πιο ρουστίκ καταστάσεις, για καφέ, ήλιο και γαμωσταυρίδια στις δημόσιες υπηρεσίες. Δεν μετανιώνεις για τίποτα αλλά δεν θα το ξανάκανες ποτέ.

Xenera Londresa: Είναι η φάση πριν από το σιχτίρ που έχεις καταλάβει σε τι μιζέρια ζεις αλλά λες "πα στο διάολο, εδώ τα κατάφερε η Kelly Osbourne ένα χρόνο στο West End, εγώ δε θα τα καταφέρω;" Όλα σου φαίνονται πολύ φτηνά ενώ τα πληρώνεις πανάκριβα, έχεις βγάλει χιονίστρες καπνίζοντας έξω από βρωμοpub στο SoHo με -5 βαθμούς και με light showers να σου παπαριάζουν τη μιζανπλί, οι συγκάτοικοί σου κλέβουν τον Tropicana (χυμό) από το ψυγείο, έχεις κολλήσει 2-3 δερματικά/γυναικολογικά από τις τουαλέτες και τα πλυντήρια αλλά εσύ βράχος, θα μείνεις μέχρι την τελευταία στιγμή εδώ, δε θα σε νικήσει το βρωμολονδίνο...

Amfevolia Londresa: Ζεις το μύθο σου στο Λονδίνο. Είσαι πλέον καιρό εδώ, ξέρεις όλα τα κατατόπια αλλά τελευταία κάτι δεν πάει καλά. Εκεί που κοιτάζεις τα delicatessen του Fortnum & Mason περνάει μπροστά σου μία φάβα την οποία διώχνεις από το μυαλό σου γεμάτος/η ενοχές. "Δε μου λείπει τίποτα από την Ελλάδα" μαλώνεις τον εαυτό σου. Κρυφοκοιτάς τα ματζούνια του Κορρέ με μια συγκρατημένη εθνική περιφάνεια αλλά στους φίλους σου δε λες τίποτα παρά μόνο πόσο αγαπάς το Λονδίνο και τα πράγματα που μπορείς να κάνεις εδώ. Ρίχνεις και μία πίκρα για την Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της και κάνεις (ακόμα πιο πικρά) όνειρα να πεθάνεις σε retirement house στο Surrey μαζί με τους άλλους γιάπηδες με τους οποίους δουλεύατε 40 χρόνια μαζί στο Canary Wharf.

Grecomania Londresa: Είναι η φάση που αρχίζεις να ακυρώνεις οτιδήποτε Βρετανικό συγκρίνοντάς το με την Ελληνική υπεροχή. Από τα σαλάμια αέρος στο Sainsbury's μέχρι την ιστορία και την παράδοση των δύο εθνών. ("Όταν εσείς κρεμόσασταν από τα δέντρα εμείς είχαμε χοληστερίνη." - Νίκος) Αρχίζεις και ακούς best (αν την περνάς ελαφρά) ή Sfera (αν την περνάς βαριά) ή London Greek Radio (αν είσαι γκρήκουλας του κερατά), βάζεις bookmark στο Greek Movies και βλέπεις Υπέρογκα Κλάσματα (αν την περνάς ελαφρά) ή Μαρία η Άσχημη (αν την περνάς βαριά) τα φτιάχνεις με Ελληνίδα/Έλληνα, το facebook σου γεμίζει Georges και Marias από το London Network, πας στο Sketch (αν την περνάς ελαφρά) ή στο Cafe Royale (αν την περνάς πολύ βαριά) και σκέφτεσαι να μετακομίσεις στο Bayswater για να έχεις εκκλησία και πρεσβεία κοντά σου.

Λονδίνω και παίρνω: Είναι οι πρώτες σου μέρες ή οι πρώτοι σου μήνες στο Λονδίνο. Τα πάντα είναι καινούρια, όμορφα, ατμοσφαιρικά, διαφορετικά, ψαγμένα, χλιδάτα, συναρπαστικά, χτισμένα με κόκκινο τούβλο και glitter! Το Λονδίνο σου φαίνεται τόσο μεγάλο που αγχώνεσαι για το ότι δεν προλαβαίνεις να τα δεις και να τα κάνεις όλα. Σου αρέσει το μετρό, το flat sharing, το σούπερ μάρκετ, ο Τάμεσης, η γεμάτη (ακόμα) debit card σου, τα ψώνια, οι συναυλίες, οι ουρές, το Πανεπιστήμιο, οι γριές στο ταχυδρομείο. Τρελό διάβασμα δεν έχεις οπότε αγοράζεις το Time Out και πηγαίνεις σε μουσεία, σε εστιατόρια, σε γκαλερί, σε ψαγμένα gigs, στο West End στο Shoreditch, γνωρίζεις παντού καινούριο κόσμο και ζεις τη συναρπαστική ζωή μιας μητρόπολης... ή μάλλον την κινηματογραφική εκδοχή της. Το trust fund σου όμως κάποια στιγμή τελειώνει. Όπως και οι μέρες που έκανες διακοπές στην ίδια σου την αποικεία.


Αντιδράσεις δειγμάτων - Παρατηρήσεις:

Η πρωτογενής φάση "Λονδίνω και Παίρνω" παρατηρήθηκε στο σύνολο των δειγμάτων. Παρόλα αυτά, στη συνέχεια του πειράματος, η σειρά καθώς και η ένταση των επόμενων φάσεων διέφεραν από δείγμα σε δείγμα. Για παράδειγμα, η Άννα πέρασε κατευθείαν από τη φάση "Λονδίνω και Παίρνω" στη φάση "Grecomania Londresa" και ντουγρού στο "Σιχτίρ" ενώ η Νικόλ, που ήταν το δείγμα το οποίο έζησε εντονότερα και σε μεγαλύτερη διάρκεια την πρώτη φάση, στη συνέχεια αμφιταλαντεύτηκε μεταξύ της "Amfevolia Londresa" και της "Xenera Londresa" ενώ η Grecomania ήταν η τελευταία της ελπίδα πριν το "Σιχτίρ". Ο Νίκος πάλι, ζει μια διαρκή σύντηξη των φάσεων "Λονδίνω και Παίρνω" και Grecomania Londresa (με μερικά κρυφά ξεσπάσματα Amfevolia Londresa κάθε φορά που βλέπει το Σουφλιά στο δελτίο του MEGA.)

Πέρα των πειραμάτων και των πειραγμάτων έχω να πω πως και τα τρία δείγματα υπήρξαν πολύ θαρραλέα απέναντι στο μαύρο τέρας που ονομάζεται Λονδίνο και καταπίνει τα πάντα στο πέρασμά του. Και σαφώς ήταν στο σύνολό τους πολύ καλή συντροφιά και μεγάλα στιρίγματα για το χωρικό φίλο τους από το Surrey που αν δεν είχε κι αυτούς δε θα γλίτωνε το κρέμασμα από την τριχιά της γαϊδούρας την οποία με τόση φροντίδα εκτρέφει.

Έτσι το ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΜΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ (για να μην πέσετε οι άλλοι να με φάτε) τούτο ποστ αφιερώνεται στα δείγματά μου, με την ευχή να μεγαλουργήσουν στην πόλη (ή το χωριό) που θα επιλέξουν και με την υπενθύμιση πως το Λονδίνο δε θα είναι ποτέ το ίδιο χωρίς αυτά.

Υ.Γ. Κάτια, ετοιμάσου γιατί σε λίγο βγαίνεις. Είσαι το δείγμα 08-09.

Εσείς;