IBLOG LIVE: Δουλειά δεν είχαμε.

Δουλειά δεν είχαμε.

1003 Comments Published by the ibt on Sunday, June 04, 2006 at 6:42 PM.

-Ποιο νομίζετε πως είναι το μεγαλύτερο προτέρημά σας, κύριε Π;
-Το ταλέντο μου στο να δείχνω εξαιρετικά χαζός στις συνεντεύξεις.

Ήταν η πρώτη φορά που με ένοιαζε πραγματικά αν θα τα πήγαινα καλά σε interview ώστε να πάρω τη δουλειά. Το IKA μου είχε ανακοινώσει πως δεν υπάρχουν ελεύθερες θέσεις για τον Ιούνιο κι έτσι η τηλεφωνική τεχνική υποστήριξη μεγάλου ομίλου τηλεπικοινωνιών ήταν η τελευταία μου ευκαιρία για απασχόληση, αυτό το καλοκαίρι.

Λόγω του είδους της δουλειάς και μετά από σχετική συζήτηση με τη στυλίστριά μου, Acid K στο MSN, αποφάσισα να πάω ντυμένος geek ώστε να δώσω μια -εξωτερικά τουλάχιστον- θετική εντύπωση στους υπευθύνους, αφού οι γνώσεις μου πάνω στα δίκτυα και τις τηλεπικοινωνίες χαρακτηρίζονται βασικές. Έβαλα λοιπόν γιακάδες, γυαλιά, στυλό στο πέτο και ξεκίνησα για την εταιρία.

Στις μεγάλες επιχειρήσεις έχω ένα φόβο: Ότι θα χαθώ στους ατελείωτους διαδρόμους και θα βρεθώ σε λάθος γραφεία ή στη χειρότερη περίπτωση σε “staff only” περιοχές. Γιατί οι μεγάλες εταιρίες έχουν περίεργους κανόνες, σύνορα και ναρκοπέδια οι οποίοι δεν αναγράφονται πουθενά, θεωρούνται δεδομένοι από τους εργαζομένους και ανάξιοι επισήμανσης (και σήμανσης), αφού σπάνια κυκλοφορούν εκεί άνθρωποι που δεν τους γνωρίζουν. Κάπου είχα διαβάσει πως ποτέ δεν πρέπει να περπατάς σε διαδρόμους εταιριών χωρίς να κρατάς τουλάχιστον μία κόλα χαρτί. Για να μη δίνεις την εντύπωση του τουρίστα. Ευτυχώς εγώ κρατούσα ολόκληρο dossier, το οποίο σε συνδυασμό με το περπάτημα και το βλέμμα μου δεν άφηνε πολλές αμφιβολίες: ήμουν τουρίστας.

Το “Human Resource” το βρήκα παραδόξως αρκετά εύκολα. Εκεί με έβαλαν να περιμένω γύρω στα 20 λεπτά όρθιο, αφού οι μόνες επιφάνειες στις οποίες μπορούσες να εναποθέσεις τον κώλο σου ήταν ο πάγκος της reception και το πάτωμα. Φαντάστηκα πως είναι κάποια πολιτική της εταιρίας, βασανιστήριο για να ελέγχουν τις αντοχές σου σε καταστάσεις stress. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως εκείνες τις τελευταίες στιγμές δεν είναι η ορθοστασία αλλά τα αηδιαστικά νωπά χέρια. Δεν ξέρω αν κάποιο από όλα αυτά τα βιβλία που λένε πώς να επιτύχεις σε ένα interview έχουν τη λύση για τον κρύο ιδρώτα που λούζει τα άκρα σου. Πάντως αν δεν είσαι εφοδιασμένος με υγρά και στεγνά μαντιλάκια τα οποία χρησιμοποιείς εναλλάξ κάθε 30”, η πρώτη σου επαφή – χειραψία με την εταιρία, βαθμολογείται μάλλον αρνητικά.

Μετά από αρκετή ώρα, κι αφού η κυρία με την οποία είχα το interview δεν φάνηκε ποτέ, με κάλεσαν σε ένα άλλο γραφείο. Πήγα, κάθισα και μπήκα σε interview mode: «πες τις μεγαλύτερες μαλακίες που έχεις στο μυαλό σου». Σε λίγο, ήρθε μια κοπέλα μικρής ηλικίας στην οποία συστήθηκα με τον εξής τρόπο «Γεια σας, λέγομαι Π.Π. και θέλω να δουλέψω μόνο για τους επόμενους τρεις μήνες στην εταιρία σας.» Παρόλα αυτά, η εκείνη είχε την υπομονή να με ρωτήσει διάφορα για τις σπουδές και την προϋπηρεσία μου. Εκεί τα πήγα αρκετά καλά, αφού δεν είχα τίποτα να αναφέρω. Τελειώνοντας, με προειδοποίησε για το δύσκολο ωράριο της συγκεκριμένης θέσης. Της εξήγησα ότι δε με πειράζει καθόλου αυτό, αφού χρωστάω του χασάπη, του μανάβη και του γαλατά, κι ότι αν δεν πάρω τη δουλειά θα αναγκαστώ να βγω για «Σινάλκο» με την κόρη του φούρναρη. Τότε μου είπε να περιμένω στη θέση μου για να ειδοποιήσει τον επικεφαλής του τμήματος εξυπηρέτησης πελατών για το δεύτερο κοσκίνισμα.

Άλλαξα μία πτέρυγα κι ανέβηκα λίγους ορόφους πιο πάνω. Σε κάθε τομέα που περνούσα με σταματούσαν για να γράφω τα στοιχεία μου σε ένα χαρτί: Όνομα, αριθμό ταυτότητας, ΑΦΜ, ζώδιο, URL του blog, χρώμα νυχιών κλπ. Όταν έφτασα έξω από το γραφείου του κυρίου Chief, στάθηκα –τι πρωτότυπο- όρθιος περιμένοντας να με φωνάξει. Λίγα λεπτά αργότερα, κι ενώ χάζευα μέσα από τζάμια τους είλωτες με τα ακουστικά στα αυτιά, με κάλεσε να μπω.

«Μιλήστε μου για σας κύριε Π.» Κάθε φορά που έπαιρνα βαθιά ανάσα για να απαντήσω στην ερώτηση, χτυπούσε το τηλέφωνό του και με έκοβε στο «Είμαι…» Τρεις προσπάθειες μετά, ξεκίνησα να λέω την ιστορία της ζωής μου κοιτώντας πότε αυτόν και πότε το Google που δέσποζε στην οθόνη του υπολογιστή του. Βιογραφικό δεν είχε μπροστά του, θα μπορούσα να του πω πως είμαι απόφοιτος του MIT, αφού όλα μου τα στοιχεία βρίσκονταν στο HR, πολλά μέτρα μακριά μας. Παρόλα αυτά, του είπα κομπιάζοντας την αληθινή θριαμβευτική πορεία της ζωής μου, αποφεύγοντας όμως να αναφέρω οτιδήποτε έχει σχέση με Αγγλία, όπως ακριβώς με συμβούλευσε η κοπέλα του προηγουμένου interview, με ύφος συμπάθειας προς τη βλακεία μου. Όταν ο Chief άρχισε να μου κάνει άλλου είδους ερωτήσεις, μπήκα στο “Sakis Rouvas mode”. Ό,τι κι αν μου έλεγε, «νε» απαντούσα εγώ. «Νε» και χαμόγελο. Πέντε λεπτά ερώτηση εκείνος, τριακόσια υποερωτήματα, «νε» εγώ. Και χαμόγελο. Περιττό να αναφέρω πως εκείνη τη στιγμή ήταν χιλιάδες τα μηνύματα που έσκαγαν στο μυαλό μου και είχαν αυτή τη μορφή:

Όταν ο Chief ξέμεινε από ερωτήσεις (αλλά και από απαντήσεις) ήμουν σίγουρος πως εγώ –τουλάχιστον- δε θα με προσελάμβανα σε καμία περίπτωση. Μου είπε το κλασσικό «θα σας ενημερώσουμε σύντομα » και με ένα ύφος «άσε μας» πέρασα την πόρτα του. Στο δρόμο προς το σπίτι αυτοκτονούσα στη σκέψη να ξαναρχίσω την αναζήτηση εργασίας.

Το ίδιο απόγευμα μου τηλεφώνησαν.

Δουλειά δεν είχαμε.

1003 Responses to “Δουλειά δεν είχαμε.”