Μετά τις Πανελλήνιες και γνωρίζοντας την επικείμενη αποτυχία μου σε αυτές, άρχισα να αναζητώ εναλλακτικές λύσεις στο θέμα των σπουδών. Στα πλαίσια αυτής της αναζήτησης, επισκέφθηκα μαζί με τη Χ, κάποιες εκθέσεις πανεπιστημίων. Σε μια από αυτές, ρώτησα σχεδόν για πλάκα, πληροφορίες για τα προγράμματα σπουδών του Αμερικανικού Κολεγίου Ελλάδος. Οι υπεύθυνοι, πολύ ευγενικά με παρακάλεσαν να τους δώσω τα στοιχεία μου ώστε να μου στείλουν ταχυδρομικά τον αναλυτικό οδηγό σπουδών.
Μετά από αρκετό διάστημα, κι ενώ είχα ξεχάσει το συγκεκριμένο θέμα, ξύπνησα από τον ήχο ενός μεγάλου φακέλου που έριξε δίπλα από το κρεβάτι μου η μητέρα μου. (Μία από τις αγαπημένες της συνήθειες είναι να με ξυπνάει πετώντας την αλληλογραφία στα μούτρα μου.) Τις επόμενες μέρες, μελέτησα διεξοδικά το πρόγραμμα σπουδών και όχι μόνο το βρήκα ενδιαφέρον αλλά ενθουσιάστηκα με την προοπτική να σπουδάσω σχετικά εύκολα, αυτό που πραγματικά θέλω. Η «Αραζμήα», απόφοιτος του Κολεγίου, μου έλυσε όποιες απορίες είχα και το μόνο που έμενε ήταν να πάρω τη μεγάλη απόφαση. Δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει στο παρελθόν αλλά μου είναι τρομερά δύσκολο να παίρνω αποφάσεις, και δη τόσο σημαντικές, και όταν τελικά τις πάρω, μετανιώνω. Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη περίοδος της ζωής μου πέρασε με αμέτρητα interviews με απόφοιτους του Κολεγίου, καθηγητές, φίλους και γνωστούς.
Το ίδιο καλοκαίρι, στη Ρόδο γνώρισα τον Έρωτα. Ακούγεται πικάντικο αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεστε.... Ο Έρωτας, η Κάλλια δηλαδή, μόλις είχε τελειώσει το MBA της στη Σκοτία και βρισκόταν στη Ρόδο για απεξάρτηση από γκόμενο. Με το άκουσμα λοιπόν της λέξης Deree, σηκώθηκαν όλοι οι επιμελώς αποτριχωμένοι πόροι του μπικίνι της. ΔΕ ΘΑ ΠΑΣ! Επέμενε… Όσο έμεινα στη Ρόδο προσπάθησε να μου κάνει πλύση εγκεφάλου και να εντάξει την Αγγλία στα πιθανά σχέδιά μου.
Όταν το Σεπτέμβριο ήρθε στην Αθήνα για δουλειές, με πήρε τηλέφωνο για να συναντηθούμε. «Έχω μια φίλη που ψάχνει τα θέματα σπουδών στην Αγγλία, θα πάμε αύριο μαζί για να σε βοηθήσει.» Την επόμενη μέρα και μετά από ένα καφέ στο κέντρο, κατεβήκαμε στον Πειραιά, στο γραφείο αυτής της φίλης της για να μιλήσουμε όοολοι μαζί για το μέλλον μου. Στο γραφείο, που βρισκόταν μέσα σε ένα φροντιστήριο, ήμουν εγώ, η Κάλλια, η φίλη της, άλλος ένας φίλος της και πιο πίσω, δύο άτομα για κοινό.
«Είσαι έτοιμος για να φύγεις για σπουδές;» με ρώτησε η φίλη της. Ξεροκατάπια. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ σοβαρά. Δεν έδειξα να ενθουσιάζομαι. «Να σπουδάσω τι;» ρώτησα καχύποπτα. Η τύπισσα αυτή, πληθωρική και φωνακλού, πριν ακόμη χάσει την ψυχραιμία της, κατέβασε ένα prospectus ενός βρετανικού πανεπιστημίου το όνομα του οποίου δεν είχα ξανακούσει. «Θα σου πρότεινα αυτό» μου είπε, δίνοντάς μου ανοιχτό στη σελίδα που έγραφε Marketing BA. Στο γραφείο επικρατούσε ησυχία. Όλοι κρέμονταν από τα χείλη μου και με κοιτούσαν έντονα. Εγώ, βρισκόμενος πραγματικά στον αέρα, αφού μέχρι τότε δεν είχα πάρει στα σοβαρά τα περί μετανάστευσής, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Η Κάλλια πυροδοτούσε την κατάσταση λέγοντας στη φίλη της πως είμαι «καλοπερασάκιας» και πως τα θέλω όλα έτοιμα και χωρίς κόπο.
Σε λίγο άκουσα από τη φίλη της μια φράση που πραγματικά με σόκαρε: «Αν το θες πραγματικά, φεύγεις σε 15 μέρες για Αγγλία». «Τι πίπες μας λέει η τύπισσα», σκέφτηκα. Η Κάλλια, με ένα παρορμητικό χαμόγελο μου έλεγε συνεχώς «Μην το σκέφτεσαι καθόλου!» Μα ήταν δυνατόν να μην το σκεφτώ; Σε 15 μέρες θα βρισκόμουν σε μια ξένη χώρα, οι οικογένειά μου δεν ήξερε τίποτα, εγώ δεν γνώριζα ούτε που ούτε τι ακριβώς θα σπούδαζα. Η όλη κατάσταση με άγχωσε πολύ και η επιφυλάξεις μου φάνηκαν να εκνευρίζουν τόσο την τύπισσα όσο και το κοινό μου. Έτσι έφυγα σκεπτικός από το γραφείο της και στη συνέχεια γέλασα γιατί κάτι τέτοιες καταστάσεις βοηθούν στη σύνταξη του iblog.
Την επόμενη μέρα στα Starbucks του Πειραιά όπου περιμέναμε να περάσει η ώρα μέχρι να μπει στο καράβι., η Κάλλια, προσπάθησε με πίνακες και αναλυτικές παρουσιάσεις που έφτιαχνε στο πόδι, να μου βάλει φωτιές για έξοδο προς την Αγγλία. Ομολογώ πως δεν έδινα σημασία στα λεγόμενά της σκεπτόμενος πως μια τόσο μεγάλη κίνηση θα έβρισκε τεράστιες δυσκολίες. Έτσι η Κάλλια με άφησε στην Αθήνα χωρίς να καταφέρει να με μπριζώσει, ακόμη μια φορά.
Όταν ήρθε η ώρα να «παρουσιαστώ» φοιτητής στο Ηράκλειο, άκουσα χιλιάδες γνώμες για την ακαδημαϊκή πορεία μου: Οι περισσότεροι με προέτρεπαν να μείνω στο Ηράκλειο, σπουδάζοντας κάτι που «θα αγαπούσα με τον καιρό.» Ανάμεσα στους ανθρώπους που μίλησαν σοβαρά μαζί μου για το θέμα αυτό ήταν φυσικά η Νικόλ, (H αδελφή της «Μαρίας από Ρόδο» η οποία ρένει τακτικά με Ροδο-πέταλα το iblog.) η οποία ήθελε να μείνω μεν στο Ηράκλειο για παρέα αλλά καταλάβαινε και την δυσαρέσκειά μου με τη σχολή των Τουριστών. Θυμάμαι μάλιστα πως το συγκεκριμένο θέμα ήταν η αιτία να διαφωνήσουμε έντονα και να λογομαχήσουμε σε υψηλούς τόνους σε ένα τραπεζάκι στην αυλή της Guernica. Σε εκείνο ακριβώς το τραπεζάκι καθόταν και η Άννα, φίλη της Νικόλ, την οποία είχα γνωρίσει λίγα λεπτά νωρίτερα και τελικά, εκτός από μεγάλη fan του iblog αποδείχτηκε συνένοχος στην Αγγλική Προοπτική. (Η Άννα έχει έναν αδελφό στην Αγγλία ο οποίος εμφανίζεται ως guest star παρακάτω.)
Η Νικόλ, η Άννα και η Κάλλια, στο διάστημα παραμονής μου στην Κρήτη μου πιπίλισαν το μυαλό και τελικά, δε θυμάμαι πώς και πότε ακριβώς, πήρα τη μεγάλη απόφαση να τολμήσω να σκεφτώ σοβαρά μια πιθανή «μετανάστευση». Έχω την εντύπωση όμως πως μεγαλύτερη επιρροή άσκησε η Νικόλ, η οποία γνωρίζοντας την οικογένειά μου, με ενθάρρυνε να τους μιλήσω ανοιχτά.
Έφτασα στην Αθήνα λίγο πριν το 3ήμερο της 28ης Οκτωβρίου. Ένα μέλος της οικογένειάς μου, του οποίου το όνομα δε θα αναφέρω ποτέ στο iblog, γνώριζε πως η επιστροφή μου στο σπίτι θα ήταν προσωρινή και για τις πρώτες φοιτητικές ανάγκες (πλύσιμο ρούχων κλπ). Το τριήμερο πέρασε γρήγορα, με εμένα να αποφεύγω συνεχώς να απαντήσω στις ερωτήσεις περί επιστροφής στην Κρήτη. Την Τρίτη και ενώ δεν μπορούσα να δικαιολογούμαι άλλο, αποφάσισα να ανοίξω τα χαρτιά μου σε ένα άτυπο οικογενειακό συμβούλιο, με οποιοδήποτε κόστος. Φόρεσα κράνη, πανοπλίες, μάσκες, και με χέρια και πόδια τρεμάμενα έκανα βαρύγδουπες ανακοινώσεις αφήνοντας ανοιχτά στόματα και θεατρινίστικα καρδιακά επεισόδια να παιχτούν μπροστά μου. (Δεν επιθυμώ να μιλήσω άλλο για εκείνο το βράδυ.)
Έφυγα από το σπίτι με το τρέμουλο στα χέρια να εξακολουθεί, πριν καν τελειώσει η «συζήτηση.» Μέσα όμως μου ήξερα πως είχα νικήσει. Τόσο, που έστειλα αμέσως (επιφυλακτικά) μηνύματα θριάμβου στη Νικόλ και την Κάλλια, τις δύο κυριότερες συμμάχους μου.
Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησα να ψάχνω πανεπιστήμια και προγράμματα σπουδών. Με τη βοήθεια της Χ, τα τύπωσα, δημιουργώντας ένα βουνό από Α4. Τα διάβασα με καθαρό μυαλό, απέκλεισα μερικά και ακόμη τα παλεύω… Την περασμένη Τετάρτη συνέβη κάτι που άλλαξε τα σχέδια μου. Μετά από μια βόλτα στο Βρετανικό Συμβούλιο, είπα ξαφνικά πως θα σταματήσω να σκέφτομαι τις σπουδές στην Αγγλία. Επειδή στο σεμινάριο που πραγματοποιεί το Βρετανικό Συμβούλιο για αυτόν ακριβώς το σκοπό, τα πράγματα περιγράφηκαν τελείως τραγικά, από άποψη απαιτήσεων εισαγωγής, εξόδων και λοιπών βασικών θεμάτων. Ευτυχώς το ίδιο βράδυ, ο Βασίλης, ο αδελφός της Άννας που βρίσκεται στην Αγγλία, έσπευσε μέσω MSN να με καθησυχάσει διαψεύδοντας τις πρόσφατες πληροφορίες του Βρετανικού που έσπειραν τον πανικό. Ο ίδιος μάλιστα, με προέτρεψε να στείλω επιστολές στα Πανεπιστήμια που με ενδιαφέρουν περισσότερο, παρέχοντάς τους προσωπικές πληροφορίες σε σχέση με την εκπαίδευσή μου και ζητώντας λεπτομέρειες για τη διαδικασία και τις απαιτήσεις εισαγωγής. Πράγμα που φυσικά έκανα, συντάσσοντας ένα σύντομο email το οποίο αυτή της στιγμή βρίσκεται στα εργαστήρια του Γιάννη, για διόρθωση.
Την Κυριακή, η Χ μου σύστισε μια φίλη της, πρώην φοιτήτρια στο Manchester, η οποία πρόθυμα μου έδωσε τα φώτα της απαντώντας στα διάφορα ερωτήματά μου. Εχθές, η Κάλλια με έφερε ξανά σε επαφή με τη φίλη της αυτή και έτσι την Πέμπτη το πρωί θα ξαναβρεθώ στο ίδιο γραφείο, ελπίζω χωρίς κοινό και συγκινήσεις αυτή τη φορά.
εγώ δηλαδή τι ρόλο παίζω;;;;;;;
"Στη Νικόλ, στην Κάλλια..."
Δηλαδή εγώ τίποτα;;;;; Μα τίποτα;;;;; Εγώ βρε κατακάθι της κοινωνίας δεν σε υποστήριξα;;;;; Αλλά τέτοιος ήσουν πάντα!!!!
ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΔΟΣ!!!!!