Είναι ένα από τα τελευταία βράδια που ξαπλώνω στο κρεβάτι μου στην Αγγλία. Κοιτάζω γύρω μου και αναρωτιέμαι πως θα χωρέσω μια ζωή τριών χρόνων σε κούτες και αγχώνομαι για το πώς θα την μεταφέρω πίσω στην Αθήνα. Το ίδιο ακριβώς αναρωτιέμαι και για αυτό εδώ το post: Πώς θα χωρέσω τα τρία αυτά χρόνια σε έναν επίλογο.

Ο πιο εύκολος τρόπος να ξεκινήσω το πακετάρισμα ήταν το να πετάξω πράγματα. Για έναν άνθρωπο σαν κι εμένα, που δένεται με τα πιο ηλίθια αντικείμενα, με εισιτήρια, μαρκαδόρους, χαρτοπετσέτες κλπ το ξεκαθάρισμα είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία, συναισθηματικά φορτισμένη αλλά ταυτόχρονα λυτρωτική. Ξεκίνησα από τα βιβλία, συνέχισα με τα περιοδικά και τα αποκόμματα και κατέληξα στο κουτί με την αλληλογραφία μου. Εκεί ομολογώ πως λύγισα.

Το πρώτο έτος στην εστία, αφού διαπίστωσα το μεγαλείο της αλληλογραφίας στη Γηραιά Αλβιόνα βάσει του όγκου των γραμμάτων που λάμβανα καθημερινά, πήγα στο ταχυδρομείου του Farnham και αγόρασα ένα κόκκινο ταχυδρομικό κουτί. Εκεί, στοίβαζα για τρία χρόνια γράμματα από την Ελλάδα, από το Πανεπιστήμιο, ευχετήριες κάρτες, λογαριασμούς και ό,τι τέλος πάντων ερχόταν από τη χαραμάδα της πόρτας μου. Για τρία χρόνια το κουτί έμεινε ανέπαφο, δημιουργώντας ένα φοβερό timeline της ζωής μου εδώ.

Όταν έβγαλα τη στοίβα από το κουτί και τη γύρισα ανάποδα, βρισκόμουν στο Σεπτέμβρη του 2006. Είχα μόλις έρθει στην Αγγλία, τα γράμματα από το Πανεπιστήμιο με καλωσόριζαν στην εστία και μου εξηγούσαν μέ κάθε λεπτομέρεια πως λειτουργούν τα πάντα. Πολύχρωμες κάρτες από συγγενείς και φίλους από την Ελλάδα μου εύχονταν καλό ξεκίνημα στη νέα μου ζωή, με συμβούλευαν να ντύνομαι καλά και να μην τους ξεχνάω. Γράμματα από την καινούρια τράπεζα, η πρώτη μου κάρτα - κλειδί μιας ουτοπικής αυτονομίας και οι πρώτοι λογαριασμοί φουσκωμένοι από παπλώματα και μαξιλάρια του ΙΚΕΑ μιλούσαν για ένα ξεκίνημα. Ένα πολύ αισιόδοξο ξεκίνημα ενός παιδιού, τότε, που δεν φανταζόταν πως η ζωή του θα άλλαζε τόσο μέσα στους επόμενους μήνες. Παρόλο που εκείνη τη στιγμή είχα ένα βουνό από χαρτιά να τακτοποιήσω, άνοιξα και διάβασα το πρώτο γράμμα από τη μητέρα μου. Στα μισά, κι ενώ μόλις είχα περάσει το βλέμμα μου πάνω από ονόματα που δεν υπάρχουν πια και καταστάσεις που δεν υφίστανται, σκέφτηκα πως διαβάζω τα γράμματα μιας άλλης ζωής, τελείως διαφορετικής από τη σημερινή μου.

Όταν τελείωσα το ξεκαθάρισμα της αλληλογραφίας δεν ήξερα σε ποιο χρόνο βρισκόμουν. Όταν αργότερα συνήλθα, σκέφτηκα πως το timing της Αγγλίας ήταν τελείως ειρωνικό. Πως τα μαθήματα του πτυχίου μου συνέπεσαν με το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου. Τα εντατικά ξεκίνησαν τον πρώτο κι όλα μήνα: Ό,τι αισιόδοξο γράφτηκε στα γράμματα του Σεπτεμβρίου, ακυρώθηκε σε αυτά του Οκτώβρη και ο υπόλοιπος χρόνος κύλησε εξίσου δύσκολα. Τον δεύτερο, είχα το "aftermath", τον απολογισμό του πρώτου και ό,τι αυτός επέφερε. Και τέλος, τον τρίτο, όσο πιο κοντά πλησίαζα στο τέλος, τόσο πιο "σοφός" αισθανόμουν. Τόσο πιο πολύ απομακρυνόμουν από τις δυσκολίες και τόσο περισσότερο ανακάλυπτα και εκτιμούσα τις μη-προφανείς μεν, θετικές δε, αλλαγές που αυτές προκάλεσαν. Τώρα πλέον, βρισκόμενος στο τέλος, καταλαβαίνω πως είμαι ένα άλλος άνθρωπος. Διαφορετικός από αυτόν που την 7η Σεπτεμβρίου 2006, έγραφε στο blog του πως άνοιγε τα φτερά του και πετούσε προς το μεγαλύτερό του όνειρο, ακόμα κι αν η στιγμή αυτή μου φαίνεται σαν χθες.

Η Αγγλία λοιπόν μου έδωσε ένα πτυχίο στη διαφήμιση κι άλλο ένα στον τρόπο σκέψης, στην ωριμότητα, τη δύναμη και την ισορροπία. Τώρα πια ξέρω πως αν όλα είχαν πάει όπως τα είχα ονειρευτεί, θα είχα περάσει σαφώς καλύτερα τα τρία αυτά χρόνια και πως θα ήμουν ευτυχισμένος. Όπως ακριβώς και τώρα. Παρόλα αυτά, στην πρώτη περίπτωση, η λέξη ευτυχία δεν θα είχε περάσει καν απ' το μυαλό.