Η προθεσμία παράδοσης μίας εργασίας είναι ακριβώς όπως ένας εφιάλτης. Έρχεται τη στιγμή που κοιμάσαι ήρεμα και αρχίζει να σε ανησυχεί. Όσο η ώρα περνά, η ένταση αυξάνει το άγχος, τους παλμούς της καρδιάς σου και τον ιδρώτα στο πρόσωπό σου. Μέχρι να φτάσεις στο τέλος. Μέχρι τη φρικιαστική εκείνη στιγμή που τελικά θα σε πιάσουν, θα γκρεμοτσακιστείς, θα σε αποκεφαλίσουν ή θα σε πατήσει το τραίνο. Από κει και ύστερα δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Γιατί η συγκεκριμένη στιγμή θα σημάνει εκτός από το θάνατό σου και το τέλος του εφιάλτη σου. Μετά θα ξυπνήσεις και θα διαπιστώσεις με ανακούφιση ότι είσαι ακόμα ζωντανός. Τα άγχος δε θα φύγει αμέσως αλλά θα ξανακοιμηθείς. Ή στην περίπτωση των εργασιών, θα κοιμηθείς απλώς. Για πρώτη φορά μετά από μερικά ξάγρυπνα εικοσιτετράωρα.

Οι δικοί μου εφιάλτες τελείωσαν την Τρίτη το μεσημέρι. Και από τις 2:30μμ της ίδιας μέρας κοιμήθηκα μέχρι τις 5:30 το πρωί της Τετάρτης. Αυτή είναι η απόλυτη ανταμοιβή των ακαδημαϊκών κόπων μου η οποία δε μπορεί να συγκριθεί ούτε με έναν καλό βαθμό Αυτό προφανώς το γνωρίζουν και οι ακαδημαϊκοί κι έτσι από την περασμένη Τρίτη μέχρι και την επόμενη Κυριακή είμαι ελεύθερος να σαπίζω από κρεβάτι σε καναπέ, πράγμα το οποίο και κάνω. Γιατί δεν ήταν και λίγα αυτά που τράβηξα το τελευταίο διάστημα...

Εφιάλτης Νο 1: Ο Χριστουγεννιάτικος.
Δυο χιλιάδες φρικιαστικές λέξεις κλεισμένες σε ένα essay για το acquisition process ενός innovative προϊόντος. Deadline η πρώτη Δευτέρα μετά τις διακοπές, που αυτό σημαίνει διάβασμα στην Ελλάδα. "Χαρωπά θε' να γελάσω δυνατά". Όσες ώρες κι αν κάθισα στον υπολογιστή, όσες φορές κι αν είπα "παιδιά εγώ δε θα έρθω / δε θα κάτσω πολύ/ ένα ποτό μόνο, έχω διάβασμα" δεν κατάφερα να γράψω ούτε μία παράγραφο. Μέχρι την Κυριακή το βράδυ που ξεκίνησα να γράφω εντατικά μετά από δύο επίσης εντατικές κρέπες στη Μπενάκη.

Δεν κατάλαβα για πότε ξημέρωσε, δεν πήρα είδηση ότι μεσημέριασε και όταν απογευμάτισε δεν είχα κάνει και σπουδαίο progress. Τα deadlines στην Αγγλία είναι πάντα στις 5 το απόγευμα. Αλλά επειδή εγώ βρισκόμουν στην Ελλάδα, είχα εκτός από το αβαντάζ της διαφοράς ώρας και την υποστήριξη των ΕΛΤΑ, τα κεντρικά καταστήματα των οποίων κλείνουν στις 8μμ. Αυτό που ενδιαφέρει τους Άγγλους είναι η ημερομηνία της σφραγίδας και όχι η ώρα, που δεν νομίζω πως αναγράφεται κάπου, έτσι κι αλλιώς.

Αφού λοιπόν είχα σιγουρεύτηκα πως υπήρχε κατάστημα ΕΛΤΑ ανοιχτό μέχρι τις 20:00, συνέχισα να γράφω με λίγη παραπάνω αισιοδοξία από όσο έπρεπε. Αισιοδοξία που άρχισε να εξατμίζεται όσο η ώρα πλησίαζε 7. Γιατί μπορεί μεν να είχα μία γεμάτη ώρα μπροστά μου αλλά είχα και βιβλιογραφία και Harvard Method και εκτύπωση (εκτός σπιτιού, Δευτέρα βράδυ, όχι ρε πούστη) και ένα τέταρτο περπάτημα μέχρι τα ΕΛΤΑ. Μετά από αυτή την απλή σκέψη με έζωσαν οι βόες και άρχισα τα τηλεφωνήματα. Ο καλός μου αδελφός (εδώ, εδώ υπογράψτε) μπορεί να με γαμωσταύρησε αρχικώς, έστησε όμως ένα φοβερό σχέδιο δράσης με τη φίλη Sofou μπας και καταφέρω να προλάβω. Το σχέδιο αυτό είχε ως εξής: Μέχρι τις 19:30 θα έπρεπε να τελειώσω βιβλιογραφίες, παραπομπές και cover sheet. Η Sofou θα επέστρεφε άρον άρον σπίτι της και θα έμπαινε στο MSN. Θα της έστελνα το αρχείο από εκεί ούτως ώστε να το τυπώσει όσο εγώ θα φορούσα ρούχα και παπούτσια. Την ίδια στιγμή ο αδελφός μου θα έφερνε το αυτοκίνητό του για να πάμε ντιρέκτ στον κύριο ταχυδρόμο.

Όλο αυτά πράγματι έγιναν according του πλαν, με τη μικρή διαφορά πως το αρχείο έφυγε από το MSN μου 15 λεπτά πριν τις 8. Αμέσως μπήκα στο αυτοκίνητο ενώ ταυτόχρονα ντυνόμουν. Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής υπήρχε ανοιχτή συνομιλία με τη Sofou, η οποία μας ενημέρωνε για την πρόοδο της εκτύπωσης επί τοις εκατό. Ένα φανάρι πριν το σπίτι της η εκτύπωση είχε τελειώσει. Το μόνο πρόβλημα τώρα ήταν πως θα έπαιρνα τις σελίδες στα χέρια μου, αφού η Sofou μένει στο αντίθετο ρεύμα της λεωφόρου την οποία ανεβαίναμε!

Η κινηματογραφική παράδοση (χέρι με χέρι) συνέβη ακριβώς στο μέσο της λεωφόρου με τα αυτοκίνητα να τρέχουν και στα δύο ρεύματα και την Sofou να μου φωνάζει, "τρέχα" και "καλή τύχη"! Μετά τη συγκινητική αυτή στιγμή, μπήκα ξανά στο αυτοκίνητο και ο ταχύτατος αδελφός μου (μη, μην υπογράφεις εκεί) πάτησε γκάζι. Στις 19:57 εθεάθην να τρέχω με στυλ "περιμέντεμε" (ανοιχτά χέρια και πόδια) με ένα φάκελο στο χέρι προς το Ταχυδρομείο. Στις 19:58 μπήκα μέσα και ο σεκιουριτάς κλείδωσε την πόρτα πίσω μου. Στις 19:59 κόλλησα τα γραμματόσημα με τη Σαντορίνη και στις 20:03 με έδιωξαν από την πίσω πόρτα οι υπάλληλοι. Στις 20:04 ξεφύσηξα. Τίποτα όμως δεν είχε τελειώσει ακόμα.

Εφιάλτης Νο 2: Ο νεκρός φιλόσοφος.
Essay πάνω στο essay του Barthes "The Death of the Author" και πώς αυτό μπορεί να συσχετιστεί με το boom του web 2.0. Τρίτη βράδυ έφτασα στο Γιουκέη μετά από ένα 11ωρο ταξίδι, Παρασκευή απόγευμα ήταν το deadline. Είχα δηλαδή Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή για να γράψω. Τελικά οι δύο πρώτες μέρες δεν ήταν και τόσο παραγωγικές κι έτσι η Παρασκευή αναγκάστηκε να γίνει υπερπαραγωγική. Το αποτέλεσμα ωστόσο παραμένει άγνωστο.

Εφιάλτης Νο 3: Sushi - πιράνχας.
Ομαδική παρουσίαση ενός experiential και interactive installation στο υπόγειο σταθμό του Canary Wharf για λογαριασμό του YO! Sushi. Η ομάς αποτελείτο από: Γερμανό skater κοντά στα 30 που γέρασε και Vans δεν έβγαλε, ο οποίος μέχρι και την τελευταία στιγμή έγραφε παντού το YO Sushi ως "JO Sushi", την ωραία (ω, ω!) της τάξης μας, την Prom Queen που απαίτησε την Κυριακή off για μπωτέ και τον υποφαινόμενο που δεν είχε φτάσει ακόμα στα μισά κι όμως δεν έβλεπε την ώρα να τελειώσει. Μετά από δύο 10ωρα meeting κάτω από τον απόλυτο φθορισμό της βιβλιοθήκης καταφέραμε να κάνουμε το απαραίτητο research για το πόσο πηδάει ο μέσος Ιάπων, να καταλήξουμε στην τελική ιδέα, να στήσουμε την παρουσίαση, να γράψουμε τους τυφλοσούρτες μας και εν συνεχεία να παρουσιάσουμε.

Όπως έχω προαναφέρει, η παρουσίαση δεν είναι το δυνατό μου σημείο. Λύση και παρηγοριά σε αυτό το πρόβλημα βρήκα στο πιοτί: Κάθε φορά δηλαδή που πρέπει να παρουσιάσω major project κατεβάζω κρασιά για να παίρνω κουράγιο. Την μέρα εκείνη είχαμε συναντηθεί στις 8 το πρωί για να παρουσιάσουμε τελευταίοι, στις 16:30. Το μεσημέρι, εν μέσω πανικού πετάχτηκα στο Waitrose και πήρα ένα μπουκάλι κρασί και δύο chocolate chunk cookies. Έφαγα τα cookies συνοδεία ροζέ ημίγλυκου και ενημέρωσα το group μου πως έχω σκοπό να παρουσιάσω με την γιαπωνέζικη μέθοδο "τσακίρ". Ευτυχώς έδειξαν κατανόηση. Λίγη ώρα αργότερα πέρασε τυχαία η Lauren από το τραπέζι μας η οποία μετά το "good afternoon" αναφώνησε "καλέ τι κρασίλα είναι αυτή που μυρίζει η βιβλιοθήκη;" Τότε τις εξομολογήθηκα το πρόβλημά μου και της υποσχέθηκα πως θα κλειστώ για rehab μόλις τελειώσει το Semester.

Στις 4 και κάτι είχα ήδη γίνει κουρούμπελο. Ζαλιζόμουν, είχα τα μάγουλα της Sailor Moon και ήθελα να τραγουδήσω Πάριο. Φτάσαμε εγκαίρως στην αίθουσα που παρουσιάζαμε και είδαμε μία άθλια παρουσίαση για τον HUGO. Όταν τελείωσε, οι μόνοι που έμειναν στην αίθουσα ήταν ο καθηγητής και οι δύο interior designers που θα έπρεπε να πάρουν το project μας και να το υλοποιήσουν στο επόμενο εξάμηνο. Οικογενειακά δηλαδή. Ξεκινήσαμε να παρουσιάζουμε. Εγώ αυτομάτως ξεμέθυσα και όχι μόνο είπα άψογα το ποίημά μου αλλά έκανα και την απόλυτη υπέρβαση: Πετούσα σφήνες εκτός script που μου έρχονταν εκείνη την ώρα! Στο τέλος ο καθηγητής μας έδωσε πολύ καλό feedback, οι designers ενθουσιάστηκαν κι εμείς ευχαριστήσαμε την οικογένεια Μπουτάρη.

Βγαίνοντας από την αίθουσα με τσίμπησε η ομάδα της Microsoft και δε με άφησε να πάω πουθενά. Επέστρεψα στη βιβλιοθήκη για ένα μικρό meet-up αφού όλοι ήμασταν πτώματα. Ένα από τα πτώματα όμως καρδιοχτυπούσε για το keynote του Mac World κι έτσι όχι μόνο δεν πήγα κατευθείαν για ύπνο αλλά διοργάνωσα και Mac Party (της κακιάς ώρας) για να δούμε όλοι μαζί τον Αη-Στηβ. Περιττό να σας πω πως είχα διατάξει spoiler-free μεταχείριση δηλαδή απόκρυψη οποιασδήποτε πληροφορίας για τα νέα προϊόντα μέχρι της στιγμή της αποκάλυψής τους στο Keynote. Το μόνο που ζήτησα να μάθω ήταν αν το νέο MacBook λέγεται πράγματι Air για να δω αν διαψεύσθηκε το προηγούμενο post μου (δεν). Στο σπίτι ήρθαν τελικά τρεις Μακάδες συν δύο οι residents Mac Geeks, γίναμε 5 νοματαίοι που περιμέναμε και περιμέναμε να ανέβει το video στο site της Apple. Εγώ εν τω μεταξύ κρατιόμουν με τα βίας ξύπνιος και εκτός αυτού προσπαθούσα να το παίζω και οικοδεσπότης. Το βίντεο ανέβηκε, το είδαμε από το "Hello I'm a Mac" μέχρι το "You've Got a Friend in Me" και η απογοήτευση πλυμμήρισε το δωμάτιο για τους γνωστούς λόγους: το design της Apple φθίνει, το MacBook Air έχει μέτρια features και μαύρο πληκτρολόγιο (αναχρονισμοί 2001, Power Book G4 Titanium), το Time Capsule πέρασε και δε μας ακούμπησε, τίποτα σπουδαίο για το iPhone, Movie Rentals και Apple TV για την αμερικάνικη φαμίλια. Ε τι άλλο θέλετε;

Εφιάλτης Νο 4: Ο απόλυτος, αληθινός και τρισάθλιος: Η Microsoft.
Το Client Brief της Microsoft ήταν η κατάρα του semester. Όχι μόνο μας έβαλε να ασχοληθούμε με ένα απαίσιο brand αλλά έπρεπε να παραστήσουμε πως είμαστε και εργαζόμενοι στο (εξαποδώ) Redmond. Με την καρδιά ραγισμένη από το Keynote του MacWorld ξύπνησα το πρωί της Τετάρτης για να συναντήσω τους "συναδέλφους" μου. Το "ξύπνησα" είναι βέβαια μια κουβέντα διότι αντί για 11 έφτασα στο Πανεπιστήμιο στις 12. Οι υπόλοιποι φυσικά δεν μπορούσαν να μου πουν τίποτα γιατί είχα αναλάβει το σχεδιασμό όλων των slides (35 τον αριθμό) και (δικαίως) ένιωθαν ενοχές που όλη η δουλειά είχε πέσει πάνω μου.

Στις 16:00 μου έδωσαν τέσσερις ώρες προθεσμία να φτιάξω τα υπόλοιπα slides ώστε να συναντηθούμε στις 20:00 στο σπίτι μου για πρόβες. Λόγω της εμετικής τελειομανίας μου δεν κατάφερα να ολοκληρώσω ούτε τα μισά. Ήρθαν στο σπίτι, κάναμε κι άλλες αλλαγές, φτου κι απ την αρχή τα slides. Γράψαμε τα scripts και κάναμε πρόβα με την παρουσίαση - γιαπί. (Το 50% του βαθμού θα προερχόταν από τα presentation skills. Προκόψαμε.)

Στη 1:00 το βράδυ μου βγήκαν όλοι off και πήγαν για ύπνο ενώ εγώ έμεινα αγκαλιά με το Illustrator να παλεύω μέχρι τις 7 το πρωί, με την ίδια ασύμφορη τελειομανία. Όταν τελείωσα, αντί να ακουμπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο και να κοιμηθώ για κανα δίλεπτο σαν πρεζάκι του ΗΣΑΠ, άρχισα να ψάχνω που έχω βάλει τα γαμπριάτικά μου. Γιατί ο Wilf (με φου, όχι ο γνωστός) είχε κάνει παραγγελία να παρουσιάσουμε in corporate suits διότι πήρε καινούριο κοστούμι και δεν είχε που να το φορέσει. "Κοστούμι καλό, όχι σαν το παλιό μου που το είχα πάρει από το TESCO 15 λίρες." Και αφού όλοι θα ντύνονταν σαν να πήγαιναν στο Γονίδη δεν μπορούσα να πάω εγώ με το μακό, καταλαβαίνεις.

Έτσι έβαλα τα κυριακάτικά μου και ξεκίνησα για τον Όρθρο. Μαζί μου πήρα και μισό μπουκάλι κρασί που είχε ξεμείνει από το Mac Party μεταμφιεσμένο σε μία μποτίλια Εβιάν τυλιγμένη σε σακούλα, για να μην καρφωθώ. Στις 8 το πρωί έφτασα στη βιβλιοθήκη. Ευτυχώς στην πόρτα δε με ρώτησαν αν είμαι από το σόι του γαμπρού ή της νύφης. Όταν ανέβηκα πάνω, είδα όλο το Advertising να κάνει δουλειές της τελευταίας στιγμής. Ανάμεσά τους είδα και δύο κοστούμια μαζί με ένα ταγιέρ (το Redmond). Πλησιάζω, καλημερίζω και μου προσφέρουν Red Bull γιατί με λυπήθηκαν -λέει- που ξαγρύπνησα. "Τι Red Bull και μαλακίες" τους λέω και βγάζω τη νταμιτζάνα με τη ρετσίνα. Άρχισα να πίνω στις 8 το πρωί, μετά από 20 ώρες ασταμάτητης δουλειάς και συνεχούς αϋπνίας. Με το μπουκάλι στο στόμα παρατήρησα πως ο Wilf είχε φορέσει το γαμπριάτικο: ένα μαύρο κοστούμι 8 νούμερα μεγαλύτερο του κανονικού, με μία μπορντό εμπριμέ γραβάτα σε στυλ Διογένης Παλλάς - ΛΕΠΑ '91. Όταν κατέβασα το μπουκάλι το μάτι μου έπεσε στη στυλιστική πουτανιά που έκοβε την ανάσα: Τη λευκή αθλητική (κάλτσα) που φωσφόριζε ανάμεσα σε παντελόνι και παπούτσι. Χρειάστηκε να ξαναπιώ δύο γουλιές για να συνέλθω και να βρω το κουράγιο να τη φωτογραφίσω (δείτε την εδώ) - διαφορετικά δε θα με πίστευε κανείς.

Την ώρα των παρουσιάσεων, είχα καθίσει πίσω πίσω από την υπόλοιπη Microsoft για να πίνω ελεύθερα. Ήμουν χυμένος σε μία καρέκλα, πτώμα από την κούραση και έπινα κρασί απ' το μπουκάλι σαν τον Ορέστη Μακρή ντυμένο smart casual. Όντας σε αυτή την κατάσταση, ήταν επόμενο να έρθει ένα Άγγλος και να μου πει "man, you look like an alky". Όχι Άλκη Κούρκουλο, αλκοολικό εννοούσε. Με είπε αλκοολικό ένας Άγγλος! Τότε μόνο αναλογίστηκα πόσο χαμηλά έχω πέσει για την επιτυχία.

To κρασί όμως έκανε και πάλι το θαύμα του κι έτσι για ακόμη μια φορά η παρουσίαση ήταν άψογη. Το πρόβλημα είναι πως δεν πολυθυμάμαι τι αηδίες έγραψα στο πλαίσιο του peer assessment, στη βαθμολόγηση δηλαδή των συμφοιτητών μου η οποία ήταν υποχρεωτική για αυτό το project. Εύχομαι μόνο να μην έχω γράψει στίχους Τσιτσάνη.

Εφιάλτης Νο 5: Vans Vans ο Παρασκευάνς.
Το τελευταίο project του φετινού Semester είχε να κάνει με παπούτσια. Οι ομάδες έπρεπε να διαλέξουν από μια λίστα με διάσημα brands, από τα CAT του οικοδόμου μέχρι τα Manolo's της Τεπενδρή και να δείξουν με οποιοδήποτε τρόπο πόσο καλά γνωρίζουν το target audience του brand τους. Ο καθηγητής μάλιστα μας ενθάρρυνε να μην χρησιμοποιήσουμε παραδοσιακά μέσα για την παρουσίαση αλλά να κάνουμε κάτι ξεχωριστό που θα κερδίσει τον πελάτη, στην προκειμένη την εταιρία Vans. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σας πω πως η διαφημιστική εταιρία είναι σε όλες τις περιπτώσεις μία πουτ*να που κάνει τα πάντα για να κερδίσει τον πελάτη της: Του κουνιέται για να την επιλέξει ανάμεσα στις υπόλοιπες όταν γίνεται ένα pitch, υπακούει στις πιο ανώμαλες ορέξεις του όταν πια τον έχει αναλάβει και μετά του παίρνει περιοδικά π*πες ώστε να παραμείνει η αποκλειστική πουτ*να του.

Στη συγκεκριμένη εργασία είχαμε εξ'αρχής διαφωνία για το brand: Εγώ ήθελα κάτι up-market και οι Matt & Dave ήθελαν Vans που είναι σαν τα μούτρα τους. Όταν η διαφωνία μας έφτασε σε ένα tutorial, ο καθηγητής μας, που είναι Ιταλός, σχολίασε πως "εμείς οι Ευρωπαίοι δε φοράμε Vans". Η γνώμη των Βρετανών όμως υπερίσχυσε. Κι επειδή οι Matt & Dave (οι οποίοι από δω και στο εξής θα αναφέρονται ως Mave χάριν συντομίας) είχαν τόσο μεγάλη πεποίθηση πως ξέρουν το brand (σε αντίθεση με εμένα που όντως δεν έχω ιδέα) που έκαναν όλο το χαμαλίκι μόνοι τους. Αποφάσισαν να γράψουν ένα θεατρικό σκετς (!) στο οποίο υποτίθεται πως θα ενσάρκωναν δύο Αμερικανούς skaters (στην πραγματικότητα έπαιζαν τους εαυτούς τους) ενώ εγώ θα έκανα Γιάννη Φέρτη, το χαμάλη της αφήγησης. Το σενάριό μου, μου το έδωσαν μια μέρα πριν την παρουσίαση. Ευτυχώς τα ένδοξά μου χρόνια στο σανίδι δεν πήγαν χαμένα, αφού έμαθα όλη την πρόζα φαρσί μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Το δύσκολο κομμάτι της παρουσίασης όμως δεν ήταν αυτό: Ήταν η σκηνογραφία και η αυτής αγγαρεία. Διότι η παράσταση διαδραματιζόταν στο δωμάτιο ενός εκ των δύο skaters και όλο το ζουμί ήταν στα αντικείμενα που ήταν τοποθετημένα στο σκηνικό.

Έτσι τη μέρα της παράστασης ξεκινήσαμε χαράματα για να κάνουμε την αίθουσα που είχαμε κλείσει ειδικά για τη δική μας παρουσίαση, να μοιάζει με υπνοδωμάτιο αμερικανού teenager. Δηλαδή να μεταφέρουμε όλη την προίκα του Matt από το Student Village στο Θέατρο Αμόρε. Το τι ενισχυτή κουβάλησαν τα χέρια μου δε λέγεται. Ενισχυτή, κιθάρες και ηχεία, αφού η παράσταση ήταν ένα μιούζικαλ ασύλληπτης ματαιοδοξίας στο οποίο οι Mave μας έδειξαν πόσο kewl είναι και δεν έχασαν την ευκαιρία να προωθήσουν το συγκρότημά τους (βασιλικός και γλάστρα) παίζοντας live την ώρα της παρουσίασης. Οφείλω να παραδεχτώ πως στο σκηνικό έκαναν πάρα πολύ καλή δουλειά. Ένα πεταμένο προφυλακτικό στο πάτωμα (σκηνοθετική οδηγία του Dave) και ένα σάπιο μήλο που βρέθηκε στο δωμάτιο του Matt κατά τη διάρκεια της μετακόμισης, ανέβασαν την παράσταση σε άλλα επίπεδα ρεαλισμού.


Όταν ήρθε η ώρα να παρουσιάσουμε, ο καθηγητής μπήκε στην αίθουσα, κάθισε ακριβώς μπροστά στο σάπιο μήλο και πάτησε το προφυλακτικό. Εγώ βγήκα μπροστά από την κλειστή αυλαία και άνοιξα την παράσταση με τα λόγια "this is a story about a girl named Lucky". Ο Dave χτύπησε την πόρτα του δωμάτιο του Matt, μπήκε μέσα, άνοιξε τα παράθυρα και τον ξύπνησε. Ο Matt σηκώθηκε ημίγυμνος από το κρεβάτι, έβαλε ΡΕΞΟΝΑ live υπό το voice over μου και στη συνέχεια το ντουέτο κάθισε στις δύο πολυθρόνες και κάπνισε ένα μπάφο. Για να μην πλατειάζω (χαχα) η παράσταση είχε τα πάντα: Άγνωστες γκόμενες που έβγαιναν μέσα από τα σεντόνια του Matt (Τσιβιλίκας, Θέατρο Περοκέ - 1994), χρήση ναρκωτικών on stage (αυτό νομίζω το έκανε πρώτη η Παπούλια, citation needed), μια παρτίδα Playstation (GTA Vice City), μουσική, χορό, πολλές εκπλήξεις και φυσικά μπαλέτα Μεταξόπουλου.

Καθ' όλη τη διάρκεια της παρουσίασης, παρατηρούσα το βλέμμα του καθηγητή ο οποίος αρχικά έδειξε πολύ ξαφνιασμένος και αμήχανος απέναντι στο West End. Όσο όμως εμείς συνεχίζαμε ακάθεκτοι, άρχισε να δείχνει πως το απολαμβάνει. Στο τέλος μάλιστα μας είπε και πολύ καλά λόγια. Το καλύτερο όμως για μένα ήταν το γεγονός πως εκείνη τη μέρα παρουσίασα νηφάλιος, πράγμα που σημαίνει πως θα πάρω πτυχίο χωρίς να πάθω κύρωση.

Μετά την παρουσίαση κι αφού μπουγελώθηκα μόνος μου για να γιορτάσω το τέλος του semester, πήγα κατευθείαν για ύπνο και σκεπάστηκα γλυκά με αυτό το ποστ των 2,830 λέξεων. (Μερικές φορές σκέφτομαι πόσο θα είχα προοδεύσει αν είχα το ίδιο ταλέντο υφαντουργίας και στα Αγγλικά.)

Το φετινό MacWorld το περιμένουμε σαν τρελοί μήνες τώρα. Άλλοι γιατί θέλουμε να πάρουμε iPhone και περιμένουμε τυχόν updates, άλλοι για το νέο MacBook που από ό,τι δείχνουν τα πράγματα θα είναι (εξωφρενική) πραγματικότητα από αύριο και άλλοι απλώς για το κινηματογραφικό σασπένς που καταφέρνει να δημιουργεί πάντα το Απόλυτο Brand του πλανήτη.

Σε μερικές ώρες, εκτός από το MacBook Air (?) έρχεται και η ώρα της κρίσης μου στα διαφημιτζάδικα. Έτσι σήμερα είχα ένα απολαυστικό 10-ωρο meeting, τη δουλειά του οποίου θα συνέχιζα αν δεν έπεφτα στο teaser της Apple που μου προκάλεσε ανθεστήρια '94 στο στομάχι. There's something in the air. Κάτι μας είπες τώρα, Steve...

Πρέπει να τελειώσω άμεσα τις αποψινές εκκρεμότητες, να κοιμηθώ νωρίς, για να ξυπνήσω νωρίς, να πάω στις 8 σε άλλο ένα 8ωρο meeting, μέχρι τις 4 που "βγαίνω". Να θυμηθώ να κοπανίσω αλκοόλ για να τα πω σωστά, όχι πολύ γιατί στις 6 έχω άλλο meeting για το presentation της Πέμπτης. Μία ώρα νωρίτερα, στις 5, θα είναι 9 το πρωί στο San Francisco, δηλαδή η ώρα που θα αρχίσει να βγάζει κουνέλια από το καπέλο του ο Steve. Από κείνη τη στιγμή και έπειτα, θα βουίζει ο κόσμος. Ο Matt θα μου στέλνει μηνύματα, η Soo θα ουρλιάζει στο MSN, το Internet θα παραληρεί κι εγώ θα δουλεώ για... το X*ΟX της Mi****oft! Θα προσπαθήσω βέβαια να αποφύγω όλα τα spoilers μέχρι τις 8 οπότε -φαντάζομαι- θα έχει ανέβει το keynote στο site της Apple κι εγώ θα έχω εγκαταλείψει τους διαφημισταράδες. Αν τα καταφέρω, θα μαζέψω όλα τα Apple rebels σπίτι μου για να δούμε το show όλοι μαζί.

Αέρα στα πανιά μας!

*Η Shiho, η Ιαπωνέζα πρώην συγκάτοικός μου, μου εξομολογήθηκε νωρίτερα πως σήμερα, δε σταμάτησε να κάνει refresh στην αρχική σελίδα της Apple.

*Ο Andrew, ο Ταϊβανέζος νυν συγκάτοικός μου υπολόγιζε χθες το βράδυ με τα δάχτυλά του τη διαφορά ώρας GMT - PST.

*Η Lauren περιμένει με το κομπόδεμα στο χέρι.

*Ο Matt έχει ποστάρει τελευταία τόσο πολύ στο forum των Mac Rumors που σε λίγο θα αρχίσουμε να τον φωνάζουμε Matt Rumors.